Wandelvakantie Schotland; De West Highland Way en wildkamperen

Je kunt op allerlei manieren de West Highland Way lopen. Het is mogelijk om een compleet verzorgde wandelvakantie te boeken bij bijvoorbeeld SNP. Die heeft een reis met de highlights in vijf dagen, of de complete route in 10 dagen.  Je kunt het ook zelf regelen. Op de website van de West Highland Way vind je overnachtingsadressen en bagagevervoer services. In Schotland mag je wildkamperen. Wij werden meteen heel blij van dat idee en besloten om onze kampeerspullen mee te nemen om onderweg de totale vrijheid te hebben over waar en wanneer we zouden overnachten.

Sally, die het op zich heeft genomen om deze reis voor te bereiden, pakt het grondig aan. Allereerst schaft ze de Engelstalige gids van Trailblazer en een kaart van de Highlands aan. Vooral de gids is een gouden greep. Het boekje geeft veel informatie, maar is vooral briljant omdat de route helemaal uitgetekend is in verschillende kaartjes waar alle bijzonderheden op staan. Sally verdeelt de route in zesenhalve dag wandelen en maakt voor elke dag een setje kaartjes die ze plastificeert. We zullen hier onderweg veel plezier van hebben.

Zelfgemaakte handige geplastificeerde routekaartjes.

Omdat we gaan wildkamperen zullen er een aantal gevriesdroogde maaltijden mee in de rugzak moeten. Nu gaat Sally helemaal los. Om ervoor te zorgen dat het lekkere maaltijden zijn, doet ze een uitgebreide thuistest. Ze zoekt, weegt en proeft verschillende supermarktmaaltijden die met water aangemaakt moeten worden. Ze schrijft er een blog over: de ultieme lichtgewicht trekking maaltijden test, zo uit de supermarkt.
Ook wordt er een ongelofelijke hoeveelheid candybars en maaltijdrepen aangeschaft. Voor ontbijt, lunch en tussendoortje. Moet ik dat echt allemaal meesjouwen?

Ik wil eigenlijk zo min mogelijk meenemen in mijn rugzak op deze 6-daagse trektocht. Dat blijkt elke keer weer moeilijk. Daarom een strakke paklijst gemaakt, met keuzes die ik anders niet snel zou maken. Het is wel even puzzelen om alles in Glasgow te krijgen. Omdat we de eerste en de laatste dag bij familie van Sally verblijven kunnen we daar rustig spullen achterlaten, en hoe lekker is het om na een trektocht uitgebreid te kunnen douchen met je eigen shampoo en een set schone kleren klaar te hebben liggen. Daarom kiezen we voor luxe en nemen we naast onze rugzak ook ruimbagage mee. Mijn Osprey Sojourn 80l is hier perfect voor, daar kan heel veel in.

We vliegen met Easyjet. Op Vliegtickets.nl hebben we gevonden dat die het goedkoopst was. Maar ook KLM vliegt voor een mooie prijs dagelijks meerdere malen rechtstreeks op Glasgow. Oom Billy haalt ons met de Mercedes af van het vliegveld. Het is als een warm bad. Maar voordat we ons onderdompelen in het familiegebeuren gaan weer eerst even shoppen. We hebben gas nodig voor onze brander. Die hebben we niet mee kunnen nemen in het vliegtuig. Voor de zekerheid nemen we ook nog een klein flesje whisky mee. We zijn tenslotte in Schotland en wijn meenemen is toch echt wat te zwaar.

We worden door oom Billy en tante Vivian super verwend en uit alle hoeken komen neven, nichten en andere familieleden van Sally langs om gedag te zeggen. Het is een grote happening en het is vele wijntjes later als we naar bed gaan.

De wekker gaat vroeg en ik ben lang niet helder. Het is er gisteravond niet meer van gekomen om mijn rugzak in te pakken en ik moet nu, met mijn duffe hoofd, keuzes maken over wat wel en niet meegaat. Als dat maar goed gaat.
Aan eten heb ik nu helemaal niet zo’n zin, dus dat laat ik het liefst achter. Sally overtuigt me dat het toch echt mee moet. Oom Billy verzorgt een ontbijt met een bacon roll. Heerlijk, maar niet nu. Ik rol het in een papieren zakje en neem het mee als lunch.
Dan gaan we onderweg. Met de auto. We worden weggebracht naar Rowardennan, waar we zullen beginnen. Normaal gesproken begint de route in Milngavie. Er volgen dan twee etappes die een opwarmertje zijn. Die etappes hebben meer een laagland karakter. Er is niet te veel hoogteverschil, je loopt door bos en gecultiveerd landschap en je ziet de bergen in de verte. Dat doen we nu met de auto.

Oom Billy zet ons af bij Rowardennan.

Daar gaan we.

We beginnen volgens Sally aan een prachtige wandeling langs Loch Lomond, een meer van 37 km lang en 8 km breed. In Rowardennan nemen we afscheid van oom Billy, kunnen we nog even naar het openbare toilet en pakken de route op. Het is allemaal prima aangegeven met paaltjes, stempels en routewijzers.

Het regent. We liggen in ons tentje en het regent. Wat te doen? We besluiten nog even te blijven liggen. Dat slaat natuurlijk nergens op, want eens zullen we er uit moeten. Maar hoe het kan, kan het; het stopt ineens met regenen. We pakken snel alles in. Skippen de ochtendkoffie, nemen een ontbijtreep en gaan op weg. Het pad, dat gister al lastig begaanbaar was, is nog lastiger geworden. Er zijn diepe plassen, alles is glad en glibberig en we moeten goed uitkijken. We vorderen maar langzaam. Net als gisteren komen we andere wandelaars tegen, met dat verschil dat ze vandaag allemaal klagen. Ze hebben genoeg van dit pad en genoeg van het weer.

Landverschuivingen
We komen een echtpaar tegen die vanuit de tegenovergestelde richting komt. Zij waarschuwen ons. Het stuk van Inverarnan naar Crianlarich is onbegaanbaar. Dat is al een tijdje zo, maar na de exceptionele regenval van afgelopen nacht is het nog erger geworden. Er is, vanwege landverschuivingen, geen doorkomen aan en je wordt omgeleid via de hoofdweg naar Crianlarich. Zij adviseren ons om het pontje te nemen van Ardleish naar Ardlui en vandaaruit de bus naar Crianlarich te pakken. Omdat het alternatief – wandelen langs een drukke weg – niet op ons vakantie-wensenlijstje staat, besluiten we het pontje te nemen.

Ondertussen is het al weer begonnen met regenen. Eerst langzaam. Ik heb ondertussen gemerkt dat ik mijn regenhoes voor de rugzak vergeten ben. Bij deze Gregory Jade 60 rugzak, waar ik heel tevreden over ben, zit niet standaard een regenhoes in. De losse hoes ligt nog thuis. Dat maakt dat ik al heel snel een regenponcho over alles aantrek. Daar heb ik geluk mee, want ineens breekt de hel los en komt het water met bakken uit de hemel. Sally is te laat en doornat.

Veerpont
We komen aan bij de plek waar de veerboot aankomt. Het is kwart over 11. Blijkt dat de boot om tien over 11 een afvaart had. Tenminste, als je de bal omhoog trekt zodat ze aan de overkant kunnen zien dat er volk staat. Het regent hard. Een uur wachten duurt lang. Ik kan mijn rugzak niet afdoen omdat ik geen regenhoes heb. Sally is nat en wordt steeds kouder. Ondertussen zijn er ook twee Belgische meisjes bij gekomen. Hen zullen we de komende dagen nog vaker tegenkomen. Zij hebben hun reis met bagagevervoer geregeld en vertellen ons dat het zo jammer is dat de hele reis al vast ligt. Je moét op je volgende plek van bestemming komen.

Waterproof sokken
Het blijft maar gieten. Ongelofelijk hoeveel water er valt. Ik ben super blij met mijn waterproof sokken, die staan te soppen in mijn schoenen en ik hou gewoon droge en dus ook warme voeten. Om kwart over 12 is er nog steeds geen veerboot. Ik ben al naar telefoonnummers aan het kijken om mijn beklag te doen, als de veerboot eindelijk aan komt varen. De overtocht kost 5 pond per persoon. We zijn binnen een paar minuten aan de overkant.

We zijn al een uur aan het dromen over warme koffie en een lunch en stoppen daarom in het café dat pal aan de A82 zit. Met nog een aantal doornatte gestrande wandelaars drogen we op en eten en drinken we wat. Volgens de bardame gaat er een keer in de twee uur een bus beide richtingen op. Maar hoe laat dat dan precies is, kan ze niet zeggen. Niemand weet dat, volgens haar. Zij adviseert ons met de trein te gaan. Het station is dichtbij. We hebben al wat pogingen gedaan om via internet naar de bustijden te kijken en een kaartje te bestellen, maar dat is niet gelukt. Het internet is te zwak.

Trein
Als we helemaal opgedroogd zijn, lopen we naar het station. De Belgische meisjes staan bij de bushalte te wachten. Geen bord met tijden, zelfs geen bord dat er überhaupt een bushalte is. Het is dat ze in het café deze plek aanwijzen. Wij hebben net meer dan een uur op de boot staan wachten en hebben geen zin om in de blind bij een bushalte te gaan staan. Wij kiezen voor de trein.
Daar aangekomen wacht ons een teleurstelling. Het hele treinverkeer is naar beide kanten toe uitgevallen. Landverschuivingen hebben de rails ondermijnt. We druipen letterlijk af. Terug naar de bushalte.

Met de bus
Daar heeft zich inmiddels een hele groep wandelaars verzameld. Niemand weet precies hoe laat de bus komt. Wachten maar.
We hebben nog geluk, binnen het uur stopt er een bus en is er nog plaats. We stappen in rijden mee tot Crianlarich. We rijden over de drukke autoweg waar we anders in de berm hadden moeten lopen. We zijn blij dat we daar niet voor gekozen hebben met al het opspattende water van de grote plassen. Inmiddels is het al halverwege de middag. We zoeken de West Highland Way op en vervolgen onze weg.
We lopen een prachtige route. Omdat alles aan ons nat is maken we geen foto’s. Later blijkt dat we de hele dag maar een paar foto’s hebben gemaakt. Het was te nat.

Aan het einde van de middag zien we een mooi kampeerplekje in het bos. We besluiten niet verder te gaan. Het is nu even droog en dat maakt het veel makkelijker om de tent op de zetten en je weet nooit wanneer je een volgende plek voor de tent vindt. We hangen al onze natte spullen aan de bomen te drogen, zetten de tent op, op het minst drassige plekje en maken met plastic een picknick plekje voor onszelf. We bereiden een maaltijd op het gasbrandertje en proosten op dat de dag toch nog droog eindigt.
Dat hadden we niet moeten zeggen. Als snel begint het weer te regenen en verschansen we ons in het tentje.

Het heeft ’s nachts weer flink geregend. We worden wakker met druppels op de tent. We besluiten om dezelfde truc als gister uit te voeren en wachten tot het ophoudt met regenen. Het is niet te geloven maar het stopt inderdaad. We pakken snel alles in en gaan onderweg.
Als we uit de bossen komen, gaan we het spoor onderdoor en komen we in weidser landschap. Grote donderwolken blijven ons begeleiden, maar laten slechts enkele druppels los. Dat is vooral lastig omdat ik geen regenhoes heb voor mijn rugzak en voor de zekerheid steeds mijn regencape omgooi.

Het is mooi om te zien hoe te wolken tegen de bergen aanlopen en daar hun water los laten. Gelukkig is dat steeds net aan de andere kant van de berg dan waar wij lopen. Wij blijven droog.

Tyndrum
De route loopt zo’n beetje parallel aan de spoorbaan en de A82, de autoweg naar het noorden. We hebben een geweldige tussenstop bij het plaatsje Tyndrum, waar we lunchen, in een supermarktje (de laatste op de route) een leesboek kopen en in de Green Welly (een geweldige outdoorzaak) een buideltasje kopen, omdat ik die ook vergeten ben mee te nemen. Regenhoezen voor grote rugzakken hebben ze niet. Dat geeft niet. Ik raak aardig gehecht aan mijn regenponcho, die uitstekend voldoet. Ik heb inmiddels helemaal uitgedokterd hoe ik mij het beste bescherm tegen de regen met een rugzak om.

Bridge of Orchy
Na Tyndrum wandelen we naar de Bridge of Orchy. Bij het restaurant nemen we een kop koffie. Achter het restaurant zien we mensen voor hun cabin zitten. Zij proosten naar ons en maken duidelijk dat er nog cabins over zijn. Maar wij hebben onze tent bij ons en het wildkamperen bevalt tot nu toe erg goed. We zouden onze tent vlak over de brug kunnen zetten, op een mooie recreatieplek, maar dat is voor mij veel te dicht bij de snelweg. We gaan lopen en op de eerste de beste plek zullen we ons tentje neerzetten.

Wildkampeerplek zoeken
We wandelen omhoog het bos in. Niets is vlak en alles is nat. We vinden geen plek voor onze tent in het bos. We maken een flinke klim. Dan komen we uit in de moorlands. Dat is één grote natte spons. Prachtig om te zien, maar niet om op te kamperen. Inmiddels zijn we best moe en kunnen wel een plekje gebruiken. Maar hier gaan we die niet vinden. Onze routekaartjes geven aan dat bij Inveroran een grote wildkampeerplek is. We stellen ons opnieuw in en richten ons op Inveroran.

De eenzame boom, een herkenningsteken voordat we afdalen naar Iveroran.

Inveroran
Aangekomen in Inveroran zien we een café en restaurant en even verderop vinden we op een idyllisch plekje aan het water de wildkampeerplek. Hier staan we lang niet alleen, integendeel. Het is er best druk. We zetten ons tentje naast die van de twee Belgische meisjes. Het was een lange wandeldag en we zijn gelukkig dat de lucht helder is en dat het er niet naar uitziet dat het weer gaat regenen. Vanavond kunnen we lekker buiten zitten.

Hier zijn we nog blij; geen midges te zien.

Midges
We koken ons avondeten en willen net gaan chillen als de wind gaat liggen. Binnen een paar minuten worden we aan alle kanten gebeten door midges. Waar komen die nou zo snel vandaan? Hele zwermen. Er is geen ontkomen aan. Zwaaiend en bewegend proberen we onze spullen zo snel mogelijk op te ruimen. We duiken onze tent in en sluiten de binnentent. De midges die naar binnen zijn gekomen maken we dood en dan komen we tot rust. Dit was echt heel erg.

Afgelopen dagen werden we wel eens gestoken als we stil bleven staan tijdens het wandelen, maar het regende en waaide voornamelijk, dus hadden we niet zoveel last. Resultaat is nu dat we weer vroeg in de tent opgesloten zitten, maar nu heb ik een boek. Dat scheelt.

Door de midges zijn we er gisteren niet aan toegekomen om naar het café te gaan. Nu lopen we eerst een stukje terug om er wel een bezoek te brengen. De dag starten met koffie is toch een traktatie. Ook moeten we water inslaan. Alles is op. We hebben, voor als de nood aan de man komt, waterzuiveringstabletten en een LifeStraw mee. Er is genoeg water in Schotland, maar vanwege de schapen kun je het niet zomaar drinken. Tot nu toe hebben we ons goed kunnen redden met het water dat we bij ons dragen.

Ski-resort
Doordat we gister veel langer hebben gelopen dan gepland, zijn we weer helemaal op schema. Vandaag lopen we tot het ski-resort Glencoe. Daar is een camping. We zijn toe aan een douche. Bij Sally heeft de lange dag van gisteren er wel ingehakt en ze maakt zich een beetje zorgen over de zwaarte van deze etappe. Dat blijkt helemaal nergens voor nodig. Deze etappe is maar 15 km lang en die wandelen we in 3 uurtjes weg. Het is droog, de weg is makkelijk begaanbaar en onze rugzak wordt steeds lichter.

Zo halverwege de etappe bedenken we dat als ze op het skiresort nog een mini-cabin vrij hebben, we die huren. Nog voor 13.00 uur ’s middags zijn we in het grote restaurant bij Glencoe en ze hebben inderdaad nog een mini-cabin voor ons vrij. Super!
We kunnen daar pas om 3 uur in, daarom gaan we eerst uitgebreid zitten voor de lunch en daarna hebben we alle tijd om van de WIFI-verbinding gebruik te maken. Fijn om Social Media weer even te bedienen en voor Sally om een stukje te breien.

We zijn nog geen uurtje binnen of de lucht betrekt en het begint weer te regenen. Wat hebben we toch een geluk. Elke keer als de tent staat, of als we binnen zitten barst het los. Afgezien dan van de tweede dag, maar toen was het toch wel weer droog toen we de tent moesten inpakken en ’s avonds toen we de tent moesten neerzetten.
Geluksvogels zijn we.

Deze dag voelt aan als een complete rustdag. Gewassen en gedroogd kruipen we ’s avonds op een echt matras.

Zo ziet een mini-cabin er van buiten uit.

Zo ziet het er van binnen uit.

Nog mooier is dat we ’s ochtends met een echt ontbijt op vertrekken, terwijl de lucht strak blauw is met slechts wat kleine donzige witte wolkjes.

We steken de A82 weer over en lopen een stuk langs de weg tot we bij de plek aankomen waar de auto’s geparkeerd staan van mensen die de Devils Staircase willen beklimmen. Deze beklimming naar een 550 meter hoge richel wordt gezien als een leuk daguitje. Dat betekent dat het druk is op de route. Het is een lange sliert van mensen, die achter elkaar omhoog lopen. We worden ingehaald door hele schoolklassen, maar eenmaal boven gaan de dagjesmensen weer dezelfde weg terug terwijl wij de berg aan de andere kant afzakken. Het is hier prachtig en zo stil.

Nu lopen we echt door de Schotse Hooglanden. Een super mooie route. De regen laat zich niet zien en we genieten volop van de Hobbitpaden.

Kinlochleven
De eerste blikken op Kinlochleven zijn niet zo mooi. We zien een industriestadje met een lelijke buitenwijk. De eerste druppels vallen al weer. Zullen we meteen stoppen bij het hostel of zullen we nog even doorlopen en volgens plan kamperen met uitzicht op het meer bij het MacDonald Hotel, waar je ook kunt kamperen of een cabin huren? We besluiten toch het laatste en de regen stopt dan ook onmiddellijk. Aangekomen bij het MacDonald Hotel blijkt dat alle cabins bezet zijn, maar plek voor de tent is er wel. Die zetten we snel op voor de regen weer los barst. Gelukkig kunnen we de hele avond droog zitten in het leuke restaurantje met uitzicht op Loch Leven.

Uitzicht op Loch Leven.

Ook hier stikt het van de midges. Het is een hel om ’s ochtends de tent in te pakken en onze rugzakken op orde te krijgen. Het is absoluut noodzakelijk om een gaasnet om je hoofd te hebben, maar dat is niet voldoende; de midges pakken ieder stukje onbedekte huid.
We zijn blij als we op weg zijn.

De dag begint met een klim. Door het bos gaan we naar boven om daar weer in de Highlands uit te komen. Het weer is onbestemd. Donkere wolken, soms zon dan weer regen. We trekken onze regenspullen aan en uit. En aan en uit. Sommige delen van de route zijn somber; er is enorme houtkap geweest en het lijkt zelfs of stukken bos zijn afgebrand. Maar dat zal onzin zijn in dit doornatte land.

Hier zien we Ben Nevis, met de top in de mist gehuld.

Andere delen zijn weer van ongekende schoonheid. Als Ben Nevis in zicht komt, kijken we uit naar een plekje om onze tent op te zetten, maar kunnen die nergens vinden. Het was wel ons plan om met zicht op Ben Nevis wild te kamperen. We pakken de kaartjes er nog maar eens bij en besluiten de afslag te nemen naar Glen Nevis om onze tent op de camping te zetten. We schrikken als we de camping zien. Zo groot, zoveel mensen. Dat is wel een hele overgang na 6 dagen in volkomen rust te hebben doorgebracht.

Camping
Naast een picknicktafel vinden we een goed plekje voor de tent. We maken hem droog, want hier is ook alles nat. De tent gaat op de doorweekte grond en we zetten alles al vast klaar om zo de tent in te kunnen duiken, voor als we weer overvallen worden door regen of mugjes. Maar dat is vanavond voor het eerst niet nodig. Het blijft droog en het is flink winderig waardoor de mugjes weg blijven.
Naast ons staat het tentje van twee Nederlandse jongens en samen maken we er een gezellige avond van. We eten alles op wat we nog in onze rugzak vinden aan maaltijden en snoeperij.

De camping met zicht op Ben Nevis met een dubbele regenboog.

Als ik wakker word is het eerste wat ik zie Ben Nevis. De berg is, net zoals gisteren, voor het grootste gedeelte in de mist gehuld. Ik had hem graag willen beklimmen, als toetje op deze mooie wandelroute. Helaas moeten we verder. Dat is wel een missertje in onze planning. Vanmiddag al worden we opgehaald in Fort William door de familie van Sally. Wat mij betreft komen we een dag te kort. Sally daarentegen moet er niet aan denken om die berg op te klimmen.
We pakken alles voor de laatste keer in. Daar zijn we ondertussen heel handig in geworden. We nemen precies genoeg water mee en gaan op weg met onze veel lichtere rugzakken. Het laatste stukje is niet verheffend. We lopen langs een drukke weg en door een buitenwijk.

Eind West Highland Way
Op een drukke kruising, vlak voor we het stadje ingaan, zien we een monument dat aangeeft dat we het einde van de West Highland Way hebben bereikt. Natuurlijk moeten we hier op de foto. Het certificaat dat we kunnen ophalen, laten we even voor wat het is.

Gehaald!!!

Het weerzien met de familie van Sally is weer super. Ze hadden de hele week gedacht dat we ze wel zouden opbellen om opgehaald te worden. Het land wordt al een week geteisterd door noodweer. Het heeft in Glasgow 5 volle dagen geregend. Zware slagregens die veel vernield hebben. Dan blijkt maar weer hoeveel geluk wij hebben gehad. Maar ook dat het allemaal minder erg is als je buiten bent, in plaats van achter de ramen te bekijken hoe slecht het weer is.

Tenslotte
We vonden het een geweldige tocht. Een echte aanrader. Onderweg hebben we er meerdere malen over gesproken om volgend jaar vanaf Fort William door te lopen en de East Highland Way er achteraan te doen. Die loopt vanaf Fort William over een lengte van 132 km noordoostelijk naar Aviemore. Een mooie nieuwe uitdaging. Dan start ik met de beklimming van Ben Nevis, want dat ik die gemist heb zit me toch niet lekker. 😊