Het was niet bij mijzelf opgekomen om de Wandel4daagse Haarlem te lopen. Waarom niet? Tja, dat weet ik eigenlijk niet. Onbekend maakt onbemind, denk ik. Ik had er eigenlijk nog niet van zo van gehoord. Ineens liep ik er toch. Niet alle dagen, alleen de tweede dag. Hoe? Wat? Waarom? Dat kwam door de Via Vierdaagse.
Via Vierdaagse
De Via Vierdaagse is het hét training- en voorbereidingsprogramma voor de Vierdaagse Nijmegen. Zij begeleiden debuterende wandelaars in hun voorbereiding, zodat ze de Nijmeegse Vierdaagse succesvol kunnen uitlopen. Ik heb voor dit programma gekozen omdat zij, los van de gewone loting voor een startbewijs, 1650 kaarten te vergeven hadden. Een makkelijke manier dus om aan een startbewijs te komen. Dat kost dan wel een paar extra centen omdat er een begeleidingsprogramma aan vast zit. Maar who cares?
Nu ik toch betaald heb voor dit begeleidingsprogramma, doe ik ook maar mee. Ook natuurlijk omdat het gewoon goed en vooral leuk is. In deze fase van de voorbereiding verzorgt de Via Vierdaagse trainingsbijeenkomsten. We konden kiezen uit een 75 minuten durende wandeltraining of een wandeltocht waar een trainer mee zou lopen. Anja en ik kozen voor het laatste. De datum van de wandeling in Haarlem kwam ons goed uit en het was ook nog enigszins te bereizen. Zo kwam het dat ik op de vrijdagochtend na Bevrijdingsdag/Hemelvaart om 7 uur ’s ochtends al in de auto zat om een stukje te gaan wandelen. Nou ja, een stukje: 30 kilometer gingen we doen en het bleek de 2e dag van de Wandel4daagse Haarlem te zijn.
Wandel4daagse Haarlem
De wandel4daagse Haarlem is een jaarlijks terugkerend evenement dat nu voor de 5de keer gehouden werd. Het vindt plaats in het Hemelvaartweekend en biedt 4 dagen wandelen door de mooiste gebieden van Zuid-Kennemerland. De startlocatie is elke keer het Kennemer Sportcentrum in Haarlem. Deze is goed te bereiken per openbaar vervoer en heeft een prima parkeergelegenheid. De afstanden waaruit je kiezen kunt zijn 10,15, 20, 25, 30 en 40 km per dag.
Begeleide wandeling
Anja en ik kwamen gelijk aan bij het Kennemer Sportcenter. Er bekroop me wel een vreemd gevoel bij het binnengaan van de sporthal. Het was er rustig. Zo anders dan de drukke bedrijvigheid die ik van andere wandelevenementen ken. We kochten een startbewijs en kregen een stempelkaart en een routebeschrijving. Ik vreesde het ergste; we zouden toch niet onze eigen route moeten gaan zoeken? Maar dat bleek niet het geval te zijn. De route was uitgezet met gele linten en pijlen. De beschrijving kregen we mee voor de zekerheid. Pffff, gelukkig. Spoorzoeken is niet onze kernkwaliteit, zeg maar.
Wandeltrainster
We maakten kennis met de wandeltrainster en nog 4 andere wandelaars en gingen samen op weg. Al snel bleek dat 2 wandelaars nog niet verder hadden gelopen dan 5 km (??!!!). Beetje onverstandig om dan nu 30 kilometer te willen lopen, dus die hebben we niet meer gezien. De trainster liep een stukje met ons mee. We konden al onze vragen kwijt aan deze ervaren 4daagse loopster. Zij wist ons te vertellen dat het stijgen dat we nu deden op het Kopje van Bloemendaal, veel steiler was dan alles wat we zouden tegenkomen rond Nijmegen. Dat was dan wel weer geruststellend. Over sommige verhalen die ze vertelde was ik toch echt opnieuw geschokt. Ik had het al eens eerder gehoord maar meteen ook weer verdrongen: verhalen over in schuifelpas de eerste kilometers voortbewegen in één lange rij. Dat wil ik echt niet.
Ik bracht mijn voetproblemen in. Wisselbaden en afharden met kamferspiritus was de oplossing van de wandeltrainster. Vervolgens vertelde zij hoe haar voeten er aan toe zijn na 3 dagen. Zo pijnlijk en opgezwollen dat ze haar wandelschoenen de 4de dag niet meer aan kan en op sandalen de tocht uitloopt. Lekker dan!
Terrasje pakken
Na deze opwekkende berichten besloot de wandeltrainster ons achter te laten en met het andere stel mee te lopen. Zij liepen net iets sneller dan wij. Haha, dat wordt wel de story of our life. Iedereen loopt sneller en wij komen aan als ze aan het opruimen zijn. We hadden het nu ook weer bij de stempelposten. “Nee, de bananen zijn op, maar we hebben nog wel appels.” Lachen. Toch maar eens uitzoeken hoe laat we binnen moeten zijn in Nijmegen. Het zou vervelend zijn om elke dag tegen de klok te moeten lopen. Het is veel te leuk om onderweg ergens een terrasje te pakken.
De wandeltrainster hebben we niet meer gezien. Wat ook wel weer prima was. We liepen een mooie route. Voor ons was helemaal nieuw dat we onderweg reeën tussen de bomen zagen en eindelijk liep ik ook door een stuk bos met wilde bloeiende hyacinten. Prachtig!
Onze route ging verder door het Middenduin in Nationaal Park Zuid-Kennemerland, een afwisselend gebied met bos, open duin, steile boshellingen en cultuurlandschap. Ik herkende delen die we ook met de 30 van Zandvoort hadden gelopen. Halverwege de route had een leukerd de gele routemarkeringen verwijderd. Lastig. Kwam die routebeschrijving die we meegekregen hadden toch nog van pas. Het spoorzoeken bleek weer lastig. Op een onduidelijke kruising besloten we daarom achter een groep kordate wandeldames aan te lopen. Die zouden het vast wel weten. Maar ook bij hen sloeg de twijfel toe na een kilometertje ofzo. Anja pakte haar GPS en inderdaad, we waren de verkeerde kant op gelopen. Keren en opnieuw terug naar die lastige kruising waar ook andere wandelaars vertwijfeld in het rond keken.
We pakten de goede route weer op en wandelen door bebouwd gebied terug naar de sporthal. 4 kilometer voor het einde besloten we om nog even uitgebreid op een terras te gaan zitten. Die cappuccino hadden we wel verdiend. Het was warm, maar ook heerlijk weer om te wandelen. We waren blij met het windje dat er stond.
Terug in de sporthal geen juichend welkomstcomité, gezang of andere drukte. Het was even onduidelijk maar we bleken toch een speldje te krijgen voor het volbrengen van de 30 km wandeling. Leuk! Inmiddels was het half vijf geworden. Tijd om naar huis te gaan en opgehouden door het langzaam rijdende verkeer door Haarlem heen, werd het toch nog een latertje voor ik thuis was.
Hoe ging het fysiek?
Ik merk dat ik steeds makkelijker lange afstanden loop. Het moment dat mijn bovenbenen stijver worden en ik mijn achterbeenspieren ga voelen schuift steeds verder op. Deze keer kwam ik echt nog helemaal soepel de finish over. En dat na 33,7 km. Dat geeft echt goede hoop voor de Nijmeegse.
Ik heb geen vragen meer voor de wandeltrainster.
Geef een reactie