De Strand6daagse, wandelen van Hoek van Holland naar Den Helder

Een verslag & Fotoblog

Juli 2016

Toen mijn bucketlist nog gewoon ‘wensenlijstje’ heette, stond hij er al op: De strand6daagse. Een onderneming die erg tot mijn verbeelding sprak, zelfs lang voordat ik me überhaupt met wandelen bezig hield. Zes dagen lang over het strand lopen van Hoek van Holland naar Den Helder; het leek mij heerlijk. Toch kwam het er nooit van. Vooral het feit dat de tocht altijd de laatste week van juli gehouden wordt was een heel obstakel. Dat is echt midden in de schoolvakanties, lastig dus. Maar nu was het zover, in dit jaar dat volledig in het teken van wandelen staat, had ik de tijd om mee te gaan. Mijn wandelmaatje Sally sloot zich aan en samen gingen we het strandwandelavontuur aan.

♦♦♦

De strand6daagse

De strandzesdaagse is een wandel- en kampeertocht die al 58 jaar georganiseerd wordt. De grondlegger, Henk Horsman, liep de eerste jaren met een groepje enthousiastelingen van Den Helder naar Hoek van Holland. Na jaren tegen de wind in te hebben gelopen draaiden ze de tocht om, wat natuurlijk slim is. Het aantal deelnemers groeide en groeide en nu anno 2016 liepen zo’n 800 deelnemers mee op deze wandeltocht, die volledig door vrijwilligers gedraaid wordt.

De organisatie ontzorgt op alle fronten. De bagage wordt elke dag vervoerd naar de nieuwe overnachtingsplek. Dat zijn over het algemeen sportvelden, waar je je zelf meegebrachte tentje kunt opzetten. Deze accommodaties hebben vaak een gezellige kantine en douche- en wasgelegenheid in de kleedkamers. Na het lopen vangen de vrijwilligers je op met koffie en thee, verzorgen ze een avondmaaltijd en staan ze de volgende ochtend al weer klaar met een routebeschrijving, koffie- en thee en een ontbijt/lunchpakket. Zowel EHBO (blaren prikken) als massage is aanwezig. Echt prima voor elkaar. Weet je trouwens dat meedoen maar 165 euro kost.

Het lopen moet je dan nog wel zelf doen. De eerste dag 33 km tot Wassenaar, dan 18 km tot Noordwijk, 31 km tot IJmuiden, 24 km tot Egmond aan Zee, 27 km tot Callantsoog en de laatste dag nog 14 km tot Den Helder. Al met al wandel je zo’n 140 km.

En?

En, wat vond ik er nou van? Was het ook echt zo leuk als ik gedacht had? Jazeker! Ik vond het wandelstrandgedeelte heerlijk. Lekker kuieren langs de vloedlijn. Genieten van de zee, het strand en vooral het strandleven. Er zit geen enkele druk op deze wandeltocht. Lopen in je eigen tempo, geen tijdslimieten, fijn iets drinken in een strandpaviljoen en langer blijven zitten als je daar zin in hebt en heerlijke lunches met uitzicht op zee. Niets moet, alles mag. Tegelijkertijd lever je echt een fysieke inspanning. Het lopen is soms behoorlijk zwaar als je door mul zand moet ploegen. Het is een niet te onderschatten tocht, maar wel een mooie zichtbare prestatie. Aan het eind van de week heb je toch maar volbracht om het Noordzeestrand af te lopen.

De organisatie

Ik heb diepe bewondering voor de organisatie. Alles was helemaal top geregeld, alsof het allemaal vanzelf ging. Gezellige en attente vrijwilligers die er geruisloos voor zorgen dat alles voor elkaar komt: bagagevervoer, kampeerplekken, koffie, thee, koekjes, fruit en (hoe doen ze het?) een heerlijke avondmaaltijd.

Het was elke dag een verrassing waar we nu weer terecht zouden komen. De eerste nacht stond ons tentje op het terrein van Duinrel, zo ongeveer tussen de attracties en naast het Tikibad. Grappig. Daarna waren het verschillende voetbalverenigingen die voor 1 nacht tot camping waren omgedoopt. Wat mij wel eens stoorde was dat het feest in de kantine en daarbuiten tot diep, diep in de nacht doorging. Dat nam voor mij wel overlastachtige proporties aan. Vooral in IJmuiden waren er feestgangers die het om half 3 ’s nachts nog nodig vonden om de geluidsknop op volle sterkte open te zetten, en weer dicht en weer open. De opmerking “je moet je tentje niet naast de kantine zetten” treft dan geen doel meer. Een beetje meer rekening met elkaar houden mag van mij wel.

Het weer

Of de Strand6daagse leuk of niet leuk is heeft ook erg met het weer te maken. Een mild zonnetje en gemiddelde temperaturen, zoals we die de eerste dagen hadden, zijn natuurlijk helemaal top. Regen kan daarentegen een enorme spelbreker zijn. Dat merkten we woensdag tijdens de etappe van Noordwijk naar IJmuiden. ’s Ochtends hadden we lang door mul zand gelopen. We lunchten aan het eind van de boulevard van Zandvoort en besloten verder door Nationaal Park Zuid-Kennemerland naar IJmuiden te lopen. Op mijn telefoon had ik een GPS route, we zouden dus niet kunnen verdwalen. Dachten we. Toen we de lunchroom verlieten begon het te regenen, eerst zachtjes maar allengs harder en harder. Mijn telefoon, die niet waterproof is probeerde ik zo droog mogelijk te houden, met als gevolg dat we de route kwijtraakten. Kilometers liepen we om. De regen bleef maar komen. Toen de batterij ook nog de geest gaf werd de sfeer er niet beter op. We verdwaalden volkomen. Uiteindelijk kwamen we moe en doorweekt bij de voetbalvereniging aan. Het regende nog steeds en we vonden onze bagage die ook uren in de nattigheid had gestaan. Het popup-tentje was snel opgegooid en we doken er met al onze natte spullen zo in. Zie het dan allemaal maar weer droog te krijgen. Vooral als blijkt dat ook de tent niet waterdicht is….

De rest van de week hadden we nog wel wat buien, maar daar hadden we minder last van. Gewoon wat langer in het tentje blijven liggen (en dweilen) of de bui uitzitten in een strandpaviljoen. Dat laatste is lang geen straf.

Fysiek

Vooraf maakte ik me wel wat druk; hoe zou het zijn om de strand6daagse direct na de Nijmeegse Vierdaagse te lopen. Er zaten maar 2 rustdagen tussen. Ik had me nergens druk over hoeven maken. De Vierdaagse was ik goed doorgekomen. Geen blessures, blaren of ander ongemak. Maandag begon ik helemaal fris aan de eerste dag en het wandelen ging me makkelijk af. De laatste hete kilometers landinwaarts naar Duinrel kreeg ik wel een déjà vu, maar het was prima te doen. Het slapen werd wel een dingetje. In Nijmegen lukt dat ook al niet goed en waren de nachten veel te kort, hier lag ik weer de halve nacht wakker in het popup tentje dat een zo slechte ventilatie had dat de tent vol condens stond. Bah. Dinsdag had ik daarom een dip. We wandelden slechts 18 kilometer maar ik was zó moe. Een middagdutje op de campingplek hielp me daar weer bovenop. Verder verging het mij prima. Zelfs het stijve gevoel en ‘het op gang moeten komen’, dat ik in Nijmegen nog had na een pauze, was nu helemaal weg. Mijn wandelmaatje Sally had het wel lastig. De tweede dag liepen we een heel stuk op blote voeten over het strand. Naderhand deden haar voeten daar pijn van. Dat kwam niet meer goed. Ook kreeg ze last van haar enkels door het schuine lopen. Lage schoenen werden ingeruild voor hoge stevigere schoenen maar het bleef pijnlijk. Ze koos er daarom de laatste dagen voor om hoger op het strand te lopen. Daar was het weliswaar vlakker maar was het zand ook zachter. Dat maakte de tocht voor haar dubbel zwaar.

Na 140 km

Zaterdag liepen we de laatste etappe naar Den Helder. Het is altijd fijn om de finish te halen en ik was vooral ook blij voor Sally dat het erop zat. Toch had het voor mij ook iets melancholisch; ik hou van het ritme van slapen, eten en lopen (SLEEP, EAT, WALK, REPEAT) en dat zou voorlopig over zijn. Maar geen tijd voor lange bespiegelingen. De binnenkomst in Huisduinen/Den Helder is was feestje. Ook daar had de organisatie weer veel werk van gemaakt. We lopen onder het finishbord door, krijgen felicitaties en kussen, we leveren onze knipkaart in en krijgen daarvoor een leuk attentie; een potje strand6daagsezand. We eten de kibbeling die al dagen door onze gedachten zweeft en worden getrakteerd op heerlijke koude gin-tonic in de auto en voor we het weten zijn we al weer thuis.