Dag 3 op het Noord-Hollandpad

Ik pak de route weer op bij het startpunt van etappe 5 in Wieringerwaard. Lisette sluit bij me aan en loopt vandaag gezellig met mij mee. De route is prachtig. Veel Hollandser dan dit kan het niet worden. Deze etappe heeft het allemaal: kanalen, grasdijken, gemalen, lammetjes, molens, authentieke dorpjes en natuurlijk zicht op die kleurige bollenvelden.

Etappe 5 van het Noord-Hollandpad is maar 10 km lang; de kortste van alle etappes. Daarom wandelen wij verder. Het plan is om te eindigen bij de Irish Collage in het Verlaat. In Lutjewinkel zien we dat we de afgesproken tijd niet halen omdat we fout zijn gelopen. We laten ons daarom oppikken in Nieuwe Niedorp. Omdat we toch vinden dat we een biertje verdiend hebben maken we nog een tussenstopje bij de Irish Cottage alvorens we naar huis gaan.

Het waren 3 mooie dagen op het Noord-Hollandpad.

De dag begint een beetje donker. Toch is het heerlijk weer om te wandelen.

Je zal maar zo wonen; midden tussen de boeiende bollenvelden.

Lisette is geboren en getogen in Den Helder. Ze kijkt haar ogen uit. Niet alleen wist ze niet af van het bestaan van het Noord-Hollandpad, ze komt ook op plekjes waar ze nog nooit is geweest.

Ik vind de grasdijken het mooist. Vooral als die naast een brede vaart lopen.

Het klimmen over de hekjes en hekken maakt het voor mij extra leuk.

Voor het eerst in 3 dagen kom ik een medewandelaar tegen. Ze vertelt dat ze aan het trainen is voor de Nijmeegse Vierdaagse. Ze heeft er nu 20 km op zitten. Omdat haar schoenen niet waterdicht blijken, zijn haar voeten helemaal nat. Ze is op weg naar huis. “Vanavond met de hond nog maar een rondje”, zegt ze.

Click edit button to change this text.

Foto van de fotograaf. Dank je Lisette.

Dan weten we niet wat we zien. Een fata morgana? Nee, het is echt. We zien een geweldige plek om op te steken. De Egelantier ligt aan het water en kijkt uit op Kolhorn.

Na de koffie lopen we het oude Zuiderzeestadje Kolhorn in en bewonderen we de dijkhuisjes. We hebben geen tijd voor het museum De Turfschuur. Maar voor mensen die alleen deze korte etappe wandelen is dat natuurlijk hartstikke leuk om te doen.

Wij gaan voor de lunch naar restaurant ’t Anker.

Wij kiezen voor een echt Hollands maaltje.

Kolhorn blijkt een idyllisch dorpje te zijn.

De huizen hebben een tuin aan het water. Het voetpad loopt tussen het huis en de tuin door. Bijzonder.

Als we Kolhorn uit komen staan we een tijdje te hannesen om de goede route te vinden. Alles wordt uit de telefoon getoverd. GPXbestanden, de website van het Noord-Hollandpad en als we denken dat we het weten lopen we de Westfriese dijk op. Al snel zien we de stickers die aangeven dat we op de goede weg zitten. Het valt een beetje tegen om nu op de openbare weg te moeten lopen. Dat hadden nog niet zo lang gedaan.

Als we de Mientbrug in Lutjewinkel over zijn volgen we de stickers rechts het land in. We lopen een prachtig stuk langs het water. Op enig moment krijg ik in de gaten dat de stickers een andere kleur hebben. We lopen tegen de richting in. Hoe kan dat? Weer worden de telefoons geraadpleegd. Ik had gewoon graag een boekje gehad met daarin een routekaartje. Maar daar wordt aan gewerkt en die zal in het najaar van 2019 opnieuw verschijnen.

We zien nu dat we nooit de Westfriese dijk op hadden moeten lopen. Wat gek dat daar toch routestickers hingen. We moeten terug naar de brug en daar de route weer oppakken.

En weer terug.

Bij de Mientbrug lopen we achter de huizen van Lutjewinkel langs over de dijk richting Nieuwe Niedorp. Door het verkeerd lopen zijn we bijna een uur kwijtgeraakt. We zullen niet op tijd op onze afspraak in het Verlaat kunnen komen.

Daar is de molen van Nieuwe Niedorp. We besluiten om tot in het dorp te lopen en ons daar te laten oppikken.

Als we langs het rusthuis lopen zijn we er wel een beetje aan toe.

Onze lift brengt ons naar de afspreekplek in het Verlaat: The Irish Cottage. Dat biertje hebben we verdiend!