Vanaf begin 2016 schreef ik wekelijks een blog over mijn voorbereidingen voor de Nijmeegse Vierdaagse. Trainen, testen, onzekerheden, mooie voorbereidingstochten, voetverzorging, overnachtingsplekken, het kwam allemaal aan de orde. Ik had me ingeschreven via de Via Vierdaagse en volgde hun trainingsprogramma. Ineens is het dan zover; ik schreef mijn laatste voorbereidingsblog en reisde af naar Nijmegen.
En dan is het nu allemaal al weer achter de rug. Zojuist de enquête van de Via Vierdaagse ingevuld. Die zat al een week in mijn postbus maar ik was al weer onderweg om de Strand6daagse te lopen. Mijn hoofd zit vol met die laatste tocht. Toch een beetje jammer dat ik geen tijd heb gehad om de Vierdaagse rustig helemaal te herkauwen, maar in plaats daarvan meteen in het volgende avontuur ben gestapt. Aan de andere kant is het geweldig om mee te maken en te voelen dat je lichaam sterk is en eigenlijk vrij gemakkelijk ruim 300 km aankan in 2 weken. Dat had ik dan toch maar mooi voor elkaar gekregen met het trainingsprogramma van de Via Vierdaagse.
Gegarandeerd startbewijs
Twee dingen waren voor mij echt belangrijk bij de Via Vierdaagse. De allerbelangrijkste was natuurlijk het gegarandeerde startbewijs. Daar is het allemaal om begonnen. Pas later kwam ik erachter dat de Via Vierdaagse nog veel meer te bieden had. Het meest heb ik toch wel gebruik gemaakt van het trainingsschema. Dat gaf heerlijk houvast. Natuurlijk wandelde ik al veel maar daar zat geen enkele opbouw in. Tot 25 km vond ik het allemaal leuk maar daarna werd het zeuren. Laat staan dat ik dat meerdere dagen achtereen moest gaan doen.
Trainingsschema
Het trainingsschema volgen en dan moet die Vierdaagse te doen zijn, daar hield ik me aan vast. Ondertussen heb ik van alles uitgezocht en uitgeprobeerd. Van de juiste voetverzorging tot functionele kleding. Tegen het einde had ik echt het gevoel dat ik er klaar voor was. Tegelijkertijd wist ik natuurlijk helemaal niet wat ik kon verwachten.
De Vierdaagse
Dat bleek ook wel toen ik, samen met Anja de eerste dag om kwart over 5 (!!) in het startvak stond met nog duizenden anderen en we op weg gingen onder luid gejoel van groepen studenten die high fives gaven en riepen dat we het konden. Wat een gekkenhuis. De eerste kilometers was het gewoon druk langs de route. De zon kwam op toen we over de brug Nijmegen uit liepen.
Zoveel te zien en beleven onderweg. De rare gewaarwording dat mensen je onderweg goedemorgen wensen terwijl jij al lang het gevoel hebt dat het diep in de middag is. Je bent immers al uren en uren onderweg. Het is warm en het wordt steeds warmer en warmer. Mijn voeten branden uit mijn schoenen. Ik heb toch maar weer mijn Hanwags aangetrokken terwijl ik daar nog steeds geen vrienden mee ben. Blaren lopen doe ik niet in deze schoenen maar o, wat zijn ze heet. Het laatste stuk over de dijk en de brug is killing. Mensen vallen flauw van de hitte.
Op dag 2 neem ik voor de zekerheid mijn sandalen mee; er wordt weer zo’n warme dag voorspeld. Ik heb angst voor voetproblemen. Ik wil immers ook nog de strand6daagse lopen. Regelmatig controleer ik mijn voeten, wissel van sokken en trek uiteindelijk mijn sandalen voor een paar uurtjes aan. We lopen door versierde dorpjes, worden onthaald door drinkende mensen die hossen op de meest afschuwelijke schlagermuziek. Meebrullen met Lee Towers: ‘You never walk alone’. Kinderen die snoepjes en plakjes komkommer uitdelen langs de weg. Soms is het zwaar. Warm ook vooral. Opluchting als we de boog van de KNWB zien en even kunnen rusten en wat eten op onze eigen pleisterplek. Ook even op de dixie zonder dat er een enorme rij voor staat. Het is nu niet ver meer. Elke keer als ik even gezeten heb ben ik stijf en heb ik zeker honderd meter nodig om weer soepel te worden. Even een uurtje aanhaken bij een marcherend peloton. Dat gaat lekker. Genieten van het zingen. Toch maar weer andere schoenen aan. Aan het einde van de dag opluchting als je de Wedren bereikt. Gelukkig, dat zit erop. Kaart inwisselen en fietsend naar de tent. Daar de voeten afkoelen in een koud badje. Ik zie ’s avonds mensen op de camping die amper meer kunnen lopen. De meest vreselijke verhalen over blaren en open wonden. Anja en ik gaan goed.
De volgende ochtend weer op weg. De studenten staan er nog steeds. Onvermoeibaar. Zeven heuvelen. “Push, push, push,” zingen de Amerikaanse militairen als zij heuvelop gaan. We lopen door sproeiers en maken pet en doeken nat in de kuipen langs de weg. De mensen vieren feest. De weg is lang. We drinken zoveel als we kunnen ook al betekent het dat we bijna elk dixie-land aandoen.
Dan de laatste dag. We zijn nog maar net op weg of het begint te hozen. Een tropische regenbui die wel een uur aanhoudt. Daarna regent het zachtjes door. Niet zoveel publiek vanochtend. Het is ook zo nat. Ik loop te soppen in mijn schoenen. Daar krijg je blaren van. Als het stopt met regenen en we horen dat het verder droog zal blijven verwissel ik mijn schoenen voor sandalen. Zo loop ik uiteindelijk de Via Gladiola op. Wat een belevenis! Een groot feest. Familie en vrienden langs de route. Geweldig! Dan de finish; zo blij dat het klaar is.
Dat gevoel duurt maar even. Het is heerlijk om op het grasveldje langs de Wedren in de schaduw te zitten, wat te drinken en te beseffen dat we het hartstikke goed gedaan hebben. Het is een echte prestatietocht en Anja en ik hebben de prestatie met glans geleverd. Om ons heen kunnen we zien dat het echt wel zwaar was. Wij zijn nog helemaal heel. Ik kan rustig maandag starten met de Strand6daagse.
Volgend jaar weer?
“Volgend jaar weer, of stel ik die vraag te vroeg?” Dat is wat mensen aan me vragen. Mijn antwoord is nogal stellig: “Nee, dit was de eerste en de laatste keer.” Laat het helder zijn; niet omdat ik het niet leuk vond. Ik vond het juist een enorme belevenis en ik kijk er met heel veel plezier en voldoening op terug. Mijn motto is echter dat je liever niet twee keer hetzelfde moet doen. Ik wil nog zoveel tochten lopen en nog zoveel nieuwe ervaringen opdoen dat ik waarschijnlijk tijd te kort kom. Volgend jaar daarom iets anders. Wat? Dat weet ik nog niet.
Een uitgebreid fotoblog over mijn Nijmeegse Vierdaagse volgt.
Leuk verhaal. Begrijpelijk dat je volgende zomer elders wilt lopen. Voor mij is de Nijmeegse echter het excuus om in de maanden ervoor mooie, lange wandeltochten te lopen, Nijmegen is het sluitstuk, het examen en ook een weerzien met oude bekenden. Ook ik ben helemaal heel gebleven, ga nu weer hardlopen en pik het wandelen van lange tochten weer op in maart 2017. Nou oké, alleen de Airborne wandeltocht nog in september.
Gefeliciteerd!!! Echt een top prestatie!!!
Ik heb genoten en mijn ogen uit gekeken. Wat een volksfeest en wat een verschillende mensen wandelen mee. Veel met een bijzonder verhaal. Ook de avonden op de camping geweldig. Me soms wel afgevraagd waarom? Stop als je voeten kapot zijn is dat het wel waard? Mensen verlwggen grenzen. De laatste dag over de dijk regen maar ook actief onweer en veel lichtflitsen in de lucht. Best spannend allemaal. Maar goed er liepen nog duizenden mensen de intocht over via gladiola wat een happening, genieten!. Ik zeg geen nee tegen een tweede keer. Kijken of ik een wandelmaatje kan vinden die met mij meegaat
Anja, ik heb ook genoten. We waren een goed team!
Hoi Anja , laat je niet afschrikken om alleen te lopen. Ik heb 2 x met dezelfde mensen gelopen erg gezellig en probleemloos. Dit jaar zat ik op een andere camping en daardoor alleen gelopen. Maar leuke en afwisselende gesprekken gehad onder her lopen. Wel waren de dopjes tijdens het lopen van de 55 km wat heftiger en dat vraagt wat meerval je karakter. Maar herinneer Bregje in februari 2017 maar dat je weer kunt inschrijven. Probeer dan de 50 km. Maar 1 uurtje langer. Je start 1 uur eerder. En zegt 1 uur langer goedemorgen.