Sneeuwschoenwandelen aan de voet van 3000 meter hoge toppen

De sneeuwschoenwandeling op de Bielerhöhe wordt geroemd om het adembenemende uitzicht op de meer dan 3000 meter hoge toppen van de Silvretta. Daarnaast zijn de knisperende sneeuw, het wandelen op 2.000 meter hoogte, de rust en stilte en het zicht op de bevroren Silvrettasee dé ingrediënten die het tot een bijzondere winterwandeling moeten maken.

Met vriendin Sally meldde ik me op de juiste tijd bij parkeerplaats van het dalstation in Partenen om mee te doen aan de georganiseerde wandeling. Klaus en Carmen, de twee gidsen van vandaag, stonden al klaar bij hun auto om iedereen te verwelkomen.

In een kring hadden zich ongeveer 24 medewandelaars verzameld. Uit de auto kwamen dozen met sneeuwschoenen, stokken en lawinepiepers. Iedereen kreeg er een omgehangen, wat me toch de vraag deed stellen of de wandeling gevaarlijk is. “Welnee”, antwoordde Klaus, “we doen dit omdat we hopen dat als iemand straks in zijn eentje in onbekend terrein gaat wandelen, zich herinnert dat een lawinepieper tot de uitrusting behoort.”

Verzamelen bij de Vermunthbahn in Partenen.

De lawinepieper wordt omgehangen.

We vertrekken als iedereen een kaartje heeft gekocht voor de kabelbaan. De Vermunthbaan brengt ons in één keer op 1.732 meter hoogte. Daar stappen we over in een busje. Ik had wel gelezen dat we met een bus vervoerd zouden worden, maar wat er gebeurde had ik echt niet verwacht: We reden recht op de bergwand af. Zonder enige vaart te minderen reed het busje richting een schuifdeur in de berg, die zich langzaam opende. In volle vaart knalde het busje de berg in. AArrchhhh!!!

We reden in een tunnel die niet veel breder en hoger was dan het busje zelf. Doodeng. Als ik naar voren keek kreeg ik het gevoel alsof ik in een ruimtevaartfilm zat en door een zwart gat gezogen werd. Beetje ‘Back tot the Future’ ook. Als we er straks uit zouden ploppen zou blijken dat we in de toekomst terecht zijn gekomen.

De rit door de tunnel duurde wel tien minuten. Met ijzingwekkende vaart reed de bus zo’n 8 km om aan de andere kant van de berg er weer uit te komen. De gids vertelde dat de tunnel zo rond 1928 met de hand gegraven is, om het gemakkelijker te maken om mens en materieel aan de andere kant van de berg te krijgen, voor het bouwen van de stuwdammen en elektriciteitscentrales. Het maakt deel uit van de zogenaamde Vorarlberger Illwerke. In de winter wordt de tunnel nog steeds gebruikt omdat de Silvretta Hochalpenstraße, de toeristische bergweg die over de Bielenhöhe gaat, afgesloten is.

Na het tunnelavontuur rijdt het busje nog een stukje door. In een witte, witte wereld worden we eruit gelaten. Dit moet de Vermunthsee zijn. Dat kan. Ik zie niets. We staan midden in één witte sneeuwvlakte, de lucht is bewolkt en grauw en het zicht is toch wat beperkt door mist. Jammer.

Tijd om de sneeuwschoenen onder te binden. Deze hebben een lastig systeem. Ik ben al lekker warm voordat ik überhaupt vertrokken ben. De groep wordt verdeeld in tweeën. Sally en ik gaan met Schneeschuhführer (zo heet dat echt) Klaus Kühlechner mee.  Tot groot verdriet van Sally neemt Klaus de route omhoog terwijl de andere groep laag blijft. Ik hoor Sally zuchten en steunen en klagen over het hoogteverschil, terwijl dat echt wel meevalt.

Klaar om te vertrekken.

Sally’s klacht over dat de omgeving weinig inspirerend en afwisselend is kan ik wel begrijpen. Door het weer is er geen enkele diepte in de omgeving en de beloofde majestueuze hoge bergtoppen zien we niet. Ze mist ook het praten. We lopen in een rijtje achter elkaar.

Toch vind ik het een heerlijke wandeling. Ik houd van de inspanning die het lopen met sneeuwschoenen geeft. Een hoogtepunt zijn de gemzen die te zien zijn op de bergwand. Het is dat ze aangewezen worden, anders had ik er echt overheen gekeken. Het zijn kleine stipje op de berg. Voor dit soort gelegenheden had ik juist een simpele lichtgewicht monoculair  aangeschaft. Jammer genoeg ben ik juist van rugzak gewisseld en ligt de kijker thuis.
Het schijnt bijna een zekerheidje te zijn dat je op deze wandeltocht gemzen of steenbokken ziet. Top!

Kijken naar de Gemzen.

Klaus vertelt.

Het blijft jammer van het weer. Met helder zonnig weer zal deze tocht zoveel indrukwekkender zijn. Ik had graag de hoogste berg van dit gebied gezien: de Piz Buin van 3.312 meter. Ik was er namelijk net achter gekomen dat het niet alleen de naam van een zonnebrandcrème is en dat er helemaal geen r in de naam zit. Ik had namelijk altijd gedacht dat het Piz Bruin was.

We wandelen lange tijd in niemandsland. Wit voor ons en wit achter ons. Langzaam zien we dan toch tekenen van beschaving. En wat voor tekenen: grote pijpleidingen lopen door het landschap en de grote damwand waarachter de Silvrettasee ligt doemt op. Ook zien we een kerkje, gesticht om de slachtoffers van de natuur door de jaren heen, te herdenken. Net op het moment dat Sally besluit om toch haar buitenste laag uit te trekken, tijdens een lang verhaal van de gids, waardoor ze het door het stilstaan ook meteen weer koud krijgt, kondigt Klaus aan dat het nog 10 minuten wandelen is.

Het Silvretta-Haus is het eindpunt van de sneeuwschoenwandeling Silvrettasee. De sneeuwschoenen gaan uit en we zoeken een warm plekje in het restaurant. Dat wordt nog kiezen. Gaan we voor de Kaiserschmarren of toch die Gulaschsuppe? Heerlijk allemaal.

Het Silvretta-Haus heeft ook een prachtig terras, met uitzicht over de Silvrettasee. Maar ook daar is het weer niet geschikt voor. Toch een beetje jammer. Maar de stemming aan tafel is perfect. Mensen hebben genoten. Mijn buurman haalt zijn sporthorloge tevoorschijn: 4,3 km, 2 uur 28 minuten, 134 hoogtemeters . Lekker gewandeld!

◊ Dit blog over de sneeuwschoenwandeling Silvrettasee kwam tot stand in samenwerking met Landal Greenparks en Vorarlberg en Montafon Tourismus GmbH

Lees meer winterblogs:

Het geheim van warme voeten
Zo wordt je winterwandeling een succes – 10 tips
Doorwandelen in de winter – 5 redenen waarom
Winterwandelen door de Oostvaardersplassen over het boswachterspad ’t Lange Pad
Inspannend maar super: Tourskiën bij de rauriser Hochalmbahnen
IJsklimmen in het Raurisertal
Leren langlaufen op een van de mooiste loipen in Montafon
Sneeuwschoenwandelen; wat een ervaring!
Wandelen in de kou: ken je deze tips al?