De eerste kennismaking met wandelen in Kroatië was meteen een super mooie. Ik logeerde met Hans in B&B Kuca Bajlo aan de Dalmatische kust, vlak bij de stad Zadar. Gastvrouw Griet en gastheer Anri vinden het leuk om in het voor- en naseizoen hun gasten mee te nemen op wandeltochten. Daar maakten wij graag gebruik van. Onze eerste wandeling ging naar het gebied van de Krupa rivier, het favoriete wandelplekje van Griet en Anri. En inderdaad: Ge-wel-dig! Een echt wandelparadijsje.

“De Krupa rivier is voor ons de favoriete plek van Kroatië. Samen met onze gasten maken we regelmatig een daguitstap naar dit wondermooi natuurgebied.”

Anri en Griet laten hun gasten graag zien dat er meer is dan de kust. Op 50 km landinwaarts van Zadar stroomt de rivier Krupa, een zijrivier van de Zrmanja. Het is er zo anders dan langs de kust. Je komt er echt in een ruig natuurgebied met prachtige views. De Krupa is een korte waterloop van 17 km met 19 watervallen en loopt door een niet toeristisch deel van het Velebit gebergte.

Het leuke is dat er voor elke wandelniveau en alle types van conditie een super mooie wandeling te maken is. Hans en ik wilden wel flink uitgedaagd worden, daarom plakten ze voor ons meerdere wandelingen aan elkaar. We wandelden boven, onder, over, langs en zelfs door de rivier Krupa. We bewonderden de brug van Kude, picknickten langs de oever en klommen een stukje via een wand met ijzers. Wat een heerlijke dag!

Na een autorit van ongeveer een uur parkeren we de auto ‘in the middle of nowhere’ bij een ommuurd perceel met een vervallen huisje erop. Een hagelwit A-viertje met daarop de tekst ‘GOAT CHEESE & HONEY’ hangt aan de poortdeur. Hier woont een geitenboer met zijn vrouw. We worden ontvangen door de boerin. Ik kijk mijn ogen uit. Deze mensen, die de 65 ruim gepasseerd zijn, wonen hier afgezonderd en leven van de opbrengst van hun geiten. De moderne gemakken lijken ver weg. Het huis heeft geen deur maar een kleed. Griet heeft eens gezien dat er een spiksplinternieuwe boxspring in de kamer staat. Dat vind ik dan weer een grappig detail.

Hans, Griet, Anri en de vrouw van de geitenboer

Na een hartelijke begroeting gaan wij op weg. We wandelen bovenlangs door het gebergte. Wandelen is misschien een verkeerde uitdrukking; het is echt wennen om op de stenige ondergrond te lopen. Soms is het meer van steen tot steen stappen en balanceren.

Best lastig lopen over de stenige ondergrond.

De route

Het is fijn om met Griet en Anri te lopen. Wij hoeven ons niet druk te maken over de route. We zien wel allerlei rode tekens maar we volgen in eerste instantie een alternatieve route die met plastic strikken is aangeven. Vanaf onze hoogte kijken we het dal in en zien de rivier stromen.

Griet en Anri kijken op de kaart na of we de juiste route lopen.

Dan komt uiteindelijk het moment dat we afdalen naar de rivier. Dat is nog best lastig door het losse gruis en de stenen. Het is wennen om op deze ondergrond te lopen. De beloning is top. We lopen langs de oever van de rivier en zien de een na de andere waterval. Hoewel er niet veel water is in deze herfst, is het een wonderschoon gezicht.

Ik ga er even voor zitten. ZEN momentje.

We lunchen op een beschut plekje langs de oever van de rivier. Bij het ontbijt hebben we een lunchpakketje gemaakt van heerlijke broodjes én, op aanraden van Griet, een bakje met salade. Dat laatste is voor mij de ontdekking van de week. Wat is dat lekker om onderweg een salade te eten.

Ons pad gaat nu vlak langs de rivier Krupa. Prachtig en afwisselend. Stenige oevers maar ook onder bomen door en langs drassige uiterwaarden. De brug van Kude is een juweeltje. Het dateert uit de 18de eeuw. De legende vertelt dat de brug gebouwd werd door de verliefde jongeling Kude, die door de rivier gescheiden werd van zijn geliefde. Volgens Anri was zijn geliefde reeds met iemand anders getrouwd toen de brug eindelijk klaar was…. Griet is meer van de romantische versie en zegt dat ik Anri niet moet geloven.

We komen onderweg van alles tegen. Hoe komen bijvoorbeeld die koeien hier? Je maakt mij niet wijs dat die ook via zo’n stenig paadje naar beneden zijn gelopen. Als ik een koe wil aaien, krijg ik in de gaten dat het een stier is. Ah, misschien is aaien toch niet zo’n goed idee.

Het aaien van een koe, o nee, oeps, een stier.

Om terug te keren moeten we de rivier weer oversteken. Er is geen brug. Er zit niets anders op dan de schoenen uit en door het water. Brrrr. Koud. Te bedenken dat in de zomer hier heerlijk gezwommen wordt en dat zwemmen bij de watervallen super spectaculair is. Mij lijkt dat tenminste prachtig, maar nu is het balanceren over de gladde stenen, zorgen dat ik niet uitglij en daarna mijn voeten reanimeren. Hoewel, dat laatste is misschien wat overdreven. Ik heb heerlijk tintelende voeten.

Dan stelt Anri ons voor de keus. We staan op een plek waar we naar boven kunnen en binnen 20 minuten bij de auto staan, of we kunnen er nog een omweg aan vastplakken langs een prachtig stuk van de rivier, wat dan wel technisch wat moeilijker is. Wij kiezen meteen voor de mooie route. We zijn er nu toch. Het is inderdaad een heel mooi stuk. Ineens houdt de oever op en zien we dat we via ijzers langs de stenen oeverwand een stukje moeten overbruggen. Dus dat bedoelde Anri met technisch wat moeilijker.

Ik vind het top. Het lijkt heel lastig, maar dat valt best wel mee.

Dan komt het moment dat we toch omhoog gaan klimmen. We zouden de route kunnen vervolgen om naar het orthodoxe klooster van Krupa te wandelen. Het lijkt me prachtig maar dat is een wandeling van 3 uur. Dat gaan we niet meer redden. Trouwens, we zijn al 6 uur onderweg, het wordt tijd om er een eind aan te breien. De kloosterwandeling bewaren we voor een volgende keer.

In dit laatste stuk zit nog een prachtig uitzichtpunt waar spectaculaire foto’s gemaakt kunnen worden. Omdat de wind is opgestoken ga ik me daar toch niet aan wagen. Jammer, want dat had zeker een mooie instagramfoto opgeleverd. Of een lang ziekbed, dat kan natuurlijk ook.

Na een flinke klim staan we weer boven.

Foto gemaakt vanaf een veilig plekje.