Dag 6. Van Barranco Camp (3950 m) naar Karanga Camp (4100 m)
6 september 2014. Wat is het geweldig wakker worden met de koffie-of- thee-vraag. Het wassen met het bakje warm water is wat behelpen en tegelijkertijd heerlijk. Je frist er toch van op. Wat we ook de vorige avond hebben gedaan, toen we een gloeiend hete metalen bidon als kruik in de slaapzak hadden, was de vochtige washandjes in een plastic zakje bij de kruik leggen. Alles wat warmer is dan ijskoud scheelt alweer.
Ik heb gister door de sneeuwstorm niet goed kunnen zien waar we gekampeerd hebben. Het blijkt dat we op een enorm groot terrein staan waar heel veel meer groepen hun tent hebben neergezet. Het is druk. We staan voor de Barranco Wall. Een bergmuur die tot 4300 meter hoog gaat. Het lijkt in eerste instantie een te steile wand om te beklimmen maar als ik goed kijk zie ik een hele sliert met mensen langs de wand lopen. Tot nu konden we steeds op het pad de illusie hebben dat we alleen op de berg waren. Nu zien we dat het druk is. Links van de muur, die we dus over moeten, doemt een donkere top van de Kilimanjaro over ons heen. Doordat we aan de schaduwkant zitten heeft het iets onheilspellends bijna. Het voelt ineens best echt, een ongenaakbare donkere harde berg, de rotswand met een sliert mensen die als mieren naar boven klimmen. Ik ben benieuwd wat de dag gaat brengen.
We nemen de tijd om te ontbijten. Ondertussen probeer ik mijn jas, handschoenen en wat andere spulletjes droog te krijgen. De zon piept uit boven Barranco Wall en ik leg mijn natte spul uit over de rotsen. Het is helder weer vandaag en eindelijk hebben we goed zicht op de top van de Kilimanjaro. Wat is die nog ver weg.
Uiteindelijk sluiten we achter aan in de rij om de Barranco Wall te beklimmen. Het is op zich niet moeilijk, het pad is alleen smal en de afgrond diep. Niet kijken dus. Wat het lastig en ook wel wat vervelend maakt is dat alle dragers met een sneller tempo dan wij langs ons willen. Zij spurten namelijk weer naar de volgende kampeerplek om daar alle tenten weer op te zetten. Het is fantastisch hoe ze dat elke keer weer voor elkaar krijgen. Ze zijn er zo bedreven in dat ze zelfs weten welke tassen er bij elkaar in een tentje horen. Als we nu op de kampeerplek aankomen kiezen we zelf geen tent meer uit maar doen het met de tent waarin onze tassen liggen. Dan kan jammer zijn, bijvoorbeeld als dat tentje lang niet waterpas staat en je jezelf ’s nachts meerderde malen omhoog moet werken in je mummieslaapzak omdat je naar de deuropening bent afgegleden.
Het lastigste stukje van de Barranco Wall is de Kissing Wall. De naam zegt het al. Het is een stukje waar je met je lijf en gezicht tegen de muur aan moet staan en dan er voorzichtig omheen moet schuiven.
De wandeling vandaag is relatief kort. Ik heb geen horloge om en doe niets met tijd maar er staat 3 tot 4 uur lopen op het programmaboekje. Omdat we zo laat vertrokken zijn en in file de Barranco Wall hebben gedaan komen we toch we laat in de middag aan. In datzelfde programmaboekje staat ook dat we vandaag valleien passeren met prachtig uitzicht over de ijsvelden van Kilimanjaro. Helaas is het weer mistig. De top van de Kilimanjaro, waar we al dagen naar op weg zijn, hebben we alleen vanochtend goed kunnen zien. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Het eten wordt voor mij zo langzamerhand een drama. Ik krijg het niet weg. Ik voel me verder prima. Het lopen gaat me goed af. Ik geniet ontzettend en heb onwijze lol met Sally. Het delen van de tent gaat ons goed af en we raken niet uitgepraat. Maar het eten……. Wie had dat ooit kunnen denken. Normaal hou ik heel erg van eten. Ik doe mijn best om iets naar binnen te krijgen. Aan de kwaliteit van het voedsel ligt het niet. De koksjongens maken een prima maaltijd. Ik lust ook mijn meegebrachte lekkers niet en doneer nogmaals meegebrachte lekkernijen aan de porters.
Klik hier voor het verslag van dag 7.
Geef een reactie