Datum:  7-2-2020
Afstand volgens de gids:  20 km
Afstand afgelegd volgens horloge: 25,5 km
Het weer:  Bewolkt, 15 graden. Enkele druppels onderweg.

Vandaag een lekker dagje. Het is maar 20 km volgens de gids naar Casa da Fernanda. Deze Albergue is me aangeraden door Petra, die me mailde vlak voordat ik weg ging. Het gekke is dat Pelgrim John, die ik in Porto ontmoette ook meteen over deze plek begon. Hij had erover gehoord in pelgrimforums op het internet. Dan moet het wel iets bijzonders zijn. Dus ik hoefde vandaag helemaal niet na te denken over hoeveel km. Het ging Casa da Fernanda worden.

Ik heb nog niet verteld dat ik gisteren met Sarah ben gaan eten. Sarah liet me voordat we gingen haar blaren zien. Niet normaal! Ze had er negen. Het zag er niet uit. Echt lopen kon ze ook niet meer. We zochten in Barcelos naar een restaurantje. Naast haar was ik een hinde. Zij strompelde echt voort. In het restaurant vertelde ze dat de camino voor haar een training was voor de Appalachian trail. Na de camino zou ze 9 dagen thuis zijn voor ze naar Amerika zou vertrekken. Daar zou ze maanden onderweg zijn. Echt tof! Ze was van plan om morgen 27 km te gaan lopen. Ik zag het er haar eerlijk gezegd niet doen. Vandaag op Instagram zag ik dat ze er uiteindelijk 33 heeft gelopen. Wat een doorzetter! Je kunt haar volgen op Instagram onder @Sarah_a_v

Over de weg

Blijkbaar zijn er twee gele routes om uit Barcelos te komen; een oude en een nieuwe. De nieuwe zal wel beter zijn. Ik zag de pijlen voor de nieuwe route rechtsaf gaan voor de kerk op het grote plein. Ik volgde toen links om bij de Albergue te komen, en toen ik vanochtend begon te wandelen volgde ik de eerste gele pijl die ik tegenkwam. Misschien had ik toch beter even terug kunnen lopen, want deze route de stad uit ging over en langs drukke wegen.

Bos

Wat een verademing toen ik eindelijk van de weg af kon en het bos werd ingeleid. Top. Het rook er heerlijk. Ik was al het een en ander gestegen en in het bos ging de weg verder omhoog. Het werd een serieus klimmetje de Porta de Tamel (189 m) op. Ik was nu al zo’n 10 km onderweg en had nog geen koffie- en ontbijtplekje kunnen vinden. Op een gegeven moment kijk ik naar beneden en zie ik iets wat op een café lijkt, met volgens mij ook een supermarkt ernaast. Maar daar zal de route niet langs lopen.

Koffie

Ik bedenk me dat het eigenlijk gek is dat je zonder problemen besluit om 250 kilometer te gaan lopen, maar als je een koffietentje ziet die van de route af ligt, je daar niet langs gaat. Die extra meters lijken wel niet te kunnen. Hetzelfde is met de weg kwijtraken. Teruglopen is uit den boze; veel liever zoek ik via een andere route de weg terug, zelfs als je dan het risico loopt om nog verder te verdwalen. Nee, teruglopen doet zeer. Met die gedachte, en een hongerige maag besluit ik dan toch van de route af te gaan en een stuk te dalen. Ik kom toch nog vrij snel een zeer modern restaurant tegen. Ik hou eigenlijk van die plaatselijke tentjes, maar mijn maag roept dat ik niet moet zeuren en mijn voeten willen niet verder. Ik word binnen beloond met koffie met melk en een koek van wel 880 kilocalorieën.

Berg

De berg is nog niet helemaal bedwongen. Ik ga weer omhoog. Dit is fijn wandelen tussen de bomen en allerlei offroad paadjes. Ik vind het tot nu toe allemaal heel veel openbare weg met van die vervelende ongelijke stenen en hard voorbijrijdende auto’s. Trottoirs zijn er bijna niet en remmen voor een wandelaar, daar doen ze hier niet aan. Als je nadenkt over gevaren op de camino, dan is dit er eentje. Geen enge mannen of gangbangs, maar auto’s.

Honden

Nu we toch in de afdeling irritaties terecht zijn gekomen, wil ik het over honden hebben. Het merendeel van de Portugezen met een huis en een tuin, hebben minimaal twee honden. Die honden wonen in de tuin en vervelen zich vast dood. Ze gaan helemaal uit hun dak als je langs komt lopen. Blaffen, Blaffen! Niet normaal. Het liefst willen ze door het hek komen. Soms gewoon echt bedreigend. Het ergste is als je langs een huis loopt en de hond stil achter de heg staat en ineens tevoorschijn springt met heel veel lawaai. Je schrikt je een ongeluk. Maar wel fijn dat die honden achter het hek zitten of vast zitten aan een ketting. Vervelender is het als ze luid blaffend over de tuinmuur met je meelopen. Dan heb je het gevoel dat ze elk moment in je nek kunnen springen.

Ik kwam wel  zo’n leuke Portugese oude vrouw tegen van 1 meter 40, volledig in zwarte kleren gehuld, met een schattig hondje. Ik lachte nog vriendelijk naar haar. Zij knikt vriendelijk terug en ineens hing die hond in mijn broek.  Niet te geloven toch.

20 km

Toen ik er zo’n twintig kilometer op had zitten volgens mijn horloge, begon ik uit te kijken naar Casa da Fernanda. Toch even Google Maps erbij gepakt. Nog 5,4 km. Wat een tegenvaller! Het weer draait ook om. Er waren wat spatjes, dus de regenhoes ging om de backpack. Die had ik nog niet eerder uitgepakt, maar wat een mooie hoes. Anders dan die universele dingen. Deze past exact om de rugzak. Prachtig!

Enthousiast over de hoes, maar minder blij met deze weersomstandigheden ging ik verder. Over een uurtje zou het echt gaan regenen. Ik stap dus lekker door om bij Fernanda uit te komen.

Casa da Fernanda

Je kunt deze albergue niet missen. Het bord is duidelijk genoeg en je hoeft geen meter van de route af. Ik vond Fernanda in de tuin, bezig met de hanen uit de moestuin te jagen. Ze is een en al liefde, ik kan niet anders zeggen. Ze maakt een bed voor me op in een onderkomen in de tuin. Ik ben de enige, dus het ziet er nogal luguber uit met alle matrassen die rechtop in de bedden staan.  Ik krijg een heerlijk breed bed, met lakens die zo van de lijn komen. Ik drink met Fernanda een beker thee in haar keuken. Ze vertelt me dat ze zelf nog nooit een camino heeft gelopen. De reden dat ze deze albergue heeft is omdat ‘de pelgrims haar gevonden hebben’  Jaren geleden vroeg een pelgrim, die echt niet meer verder kon, om onderdak. Ze kon deze vrouw niet op straat laten staan, dus nam haar in huis. En toen kwam er een tweede, en een derde, en toen bouwen ze het onderkomen in tuin.

Nog meer pelgrims

Even dacht ik dat ik vannacht alleen zou blijven, maar vlak voordat het donker werd strandden twee Duitse jonge mensen ook hier. Ze hebben 35 km gelopen en zijn helemaal stuk. Julian en Louisa hebben elkaar onderweg ontmoet en lopen sinds gister samen. Fernanda heeft avondeten voor ons gemaakt. Geweldig hoe zo’n diner je samenbrengt. Met wijn en Port en iets wat op water lijkt maar naar schnaps smaakt wordt het steeds gezelliger. Dit zijn bijzondere avonden.

Fernanda zorgt voor bed, douche, diner en ontbijt. Met liefde.

Donativo