Dag 11: Van Combarro naar Barrantes

Datum:  13-2-2020
Afstand afgelegd: 21 km
Het weer:  Het regent en de temperatuur komt niet boven de 13 graden uit.

Het kon vandaag alle kanten op. Ik had geen plan. Ik ging gewoon lopen. Wat ik ook deed, het kon niet fout. De boot van zaterdag zou ik niet meer kunnen missen en er waren genoeg slaapmogelijkheden onderweg. Ik pakte mijn spullen in (heerlijk geslapen overigens), nam beneden een ontbijtje (geen aanrader, het is allemaal een beetje groezelig in het café) en ging op weg. De lucht zag wat grauw, maar dat was eerder deze week ook. Wat maakt het uit!

Regen

Ik liep terug door het mooie plaatsje Combarro tot de plek waar ik gisteren de laatste gele pijl had gezien. Op die plek stak ik de doorgaande weg over en liep naar boven. Daar begon het te spatten. Eerst langzaam, dus ik maakte nog voor de grap een natte selfie, maar al gauw ging het helemaal los. Ik vond een plekje in een bushokje en wachtte het ergste af. Ik maakte een filmpje, facebookte wat, onderhield contact met het thuisfront en vermaakte me eigenlijk uitstekend. Allemaal mensen die geschokt reageerden op mijn regenfilmpje en me veel succes en vooral beter weer toewensten. Fijn!

Droog

Toen het een soort van droog werd, kon ik toch echt niet langer blijven en ging ik op weg. Het was een prima wandeling omhoog. Door de regenval en het grauwe weer was het wel wat desolaat. Het mooiste dat ik zag was een oude man die met zijn hond en geiten op pad was.

Regen

Ondertussen was het weer behoorlijk gaan regenen. Maar ik was comfortabel in mijn jas. De broek, die de hele vorige week wat aan de warme kant was, deed het nu uitstekend. Ik prees mijzelf gelukkig. Dit was het weer dat ik eigenlijk de hele camino verwacht had, en waar ik ook mijn kledingkeuze op had afgestemd, en nu pas kreeg ik het. Anderhalve week mooier weer gehad dan verwacht. Ik stapte lekker door (want waar hou je pauze met dit weer?) en ik besloot dat ik vandaag in Armenteira zou blijven. Een wandeling in de inmiddels weer stromende regen van 10 km was genoeg. Er was een Albergue in Armenteira en ik zou er naar de vespers in het klooster kunnen gaan. Ik had gedacht dat de vespers in het klooster van Poio bezocht kon worden, maar dat bleek in het klooster van Armenteira te zijn. Ik kon dus in de herkansing. In mijn boekje las ik dat de albergue het hele jaar open was en dat de openingstijden van 13.00 tot 22.00 waren.

Armenteira

Ik was al om half 12 in Armenteira. Dus ik moest nog anderhalf uur zoetbrengen. Ik bezocht eerst het klooster. Bekeek de kerk, haalde een stempel bij de kloosterwinkel. Wilde best iets kopen om de nonnen en paters te ondersteunen, maar dan moest ik het allemaal wel meetillen. Dat leek me niet zo’n goed idee. Ik ging even langs bij het toeristenbureau dat tegenover de kloosterwinkel zat. Maakte een praatje met het meisje, dat geen Engels sprak. “Nee, ik spreek Frans.” Alsof dat een excuus is. Ze legde me uit hoe ik bij de albergue kon komen.

Albergue Armenteira

Daarna ging ik naar het café en bestelde een koffie en daarna een salade en nog een koffie. Toen was het gelukkig tijd. Ik was inmiddels wat koud geworden, maar de albergue was maar 2 minuten verder, volgens het toeristenmeisje. Dat viel wat tegen. Daar aangekomen stond ik voor een dichte voordeur. Niets! Niemand!

Oké, shit happens. Dan maar naar de volgende plek. Maar niet voordat ik mezelf wat warmer had aangekleed. Ik deed mijn rugzak af, haalde de regenhoes ervan af en zocht diep in de rugzak naar mijn witte donsvest. Gevonden! Alles weer terug in de rugzak, hoes er weer omheen. Vest aan, jas aan. Rugzak om. Dan stopt er een autootje van de gemeente. De man gebaart dat ik voor de verkeerde deur sta. Ik moet aan de achterzijde zijn. Hij stapt weer in zijn auto en rijdt weg. Het zal toch niet…..

Ook de deur aan de achterzijde is gesloten. Hier is gewoon helemaal niemand.

Het is wat het is. Ik ga gewoon verder. Tussen de middag, toen ik in het café zat, was het even droog. Nu regent het weer. Capuchon op en gaan. Ik loop terug naar het klooster omdat daar de gele pijlen staan. Ik denk er nog even over na dat zo’n toeristenmeisje toch moet weten dat de albergue gesloten is. Waar is ze anders voor? Ik pak de gele pijlen weer op en loop via een andere boog terug naar de albergue, die ik op 30 meter na weer bereik. Lekker dan.

Maar dan wordt het prachtig. Wat een route! Ik loop langs een wilde rivier, de rio Umia. Dit is La Ruta de la Piedra y del Agua, een route langs een snelstromende rivier met allerlei hoogteverschillen. Gele pijlen zijn er niet meer, maar ik bedenk dat het niet heel erg fout kan gaan. Gewoon deze rivier volgen, of dat nu aan de linker of aan de rechterzijde is. Het is echt geweldig mooi. De regen komt met bakken uit de hemel en ik geniet volop.

Barrantes

Na ongeveer 7 km kom ik uit in Barrantes. Daar is hostel-restaurant Os Castaños. Druipnat sta ik in het cafégedeelte. Natuurlijk hebben ze een kamer voor me. Even inschrijven en binnen 5 minuten sta ik onder een lekker warme douche.

Hostel Os Castaños

Direct aan de route een prima hostel voor een goede prijs. Een fijne eenpersoonskamer met twijfelaar en een goede badkamer.

Prijs: €25,- inclusief ontbijt (beste ontbijt langs de camino tot nu toe)

Dit hostel heeft een uitstekende keuken. Zoek niet verder, zou ik zeggen. Maar wil je toch iets; de eerste supermarkt is op 1 km afstand.