De Eifelsteig van Einruhr naar Vogelsang: Een geweldige etappe 4 en slapen in een tentje

Wandelen over de Eifelsteig en slapen in een tentje op geheime plekken midden in de natuur. Hoe klinkt dat? Als ik dat hoor, word ik daar heel vrolijk van. Dat wilde ik absoluut doen. Toch kreeg ik het niet gepland. Druk, druk, druk. Pas in oktober kon ik tijd vrijmaken. Ik legde de datum vast, met in mijn achterhoofd dat het wel koud en nat zou zijn en dat ik het om die redenen toch nog zou moeten afblazen. Het moet tenslotte wel leuk zijn. Maar tot mijn stomme verbazing gaf de weersvoorspelling temperaturen boven de 20 graden aan. Geen regen. Hoogstens koude nachten, maar daar is wat aan te doen. Ik ging! Alleen.

De wekker ging om half 6 ’s ochtends. Mijn rugzak stond klaar in de gang. Nog een snelle rondgang door het huis. De spulletjes die eerder de ballotage (want te zwaar) niet hadden doorstaan, gingen er nu nog snel bij. Je kunt het maar nodig hebben….

Zoon wakker gemaakt. Die reed het eerste stuk tot zijn woonplaats Wageningen. Gezellig! Vanaf Wageningen was het nog twee uur rijden tot Nettersheim, waar ik afgesproken had in het NaturZentrum Eifel met Uschi van Eifel Tourismus. Koffie, de route nog even doornemen, veel wetenswaardigheden over de Eifelsteig horen en samen op weg naar het plaatsje Einruhr. Daar start etappe 4 van de Eifelsteig en dat zou ook mijn startpunt zijn. Drie dagen later zou ik weer in Nettersheim aankomen bij mijn auto.

In Einruhr bezoek ik nog even het informatiecentrum Nationaal Park in het Heilsteinhaus, maak kennis met de Nederlandse Karin die er werkt, neem een slokje water uit de Heilsteinbrunne, ik krijg een Eifelpet, we maken een fotootje en ik kan op weg.

“Begin de dag met een klimmetje, begin de dag met een lach”

Het gaat meteen omhoog met een steile klim. De jas kan uit. Ik heb nu wel meteen goed uitzicht over het plaatsje Einruhr en de Obersee. Prachtig!

Ik loop bovenlangs rond het dorp en duik dan het bos in. Ik ben helemaal in mijn element. Het is hier zo mooi. Af en toe geeft het bos een mooi doorkijkje op de Obersee. De zon schijnt, het is windstil en de herfstkleuren weerspiegelen in het water.

Urfttalsperre

Het is weer wennen aan de zware rugzak. Alles is mee: tentje, slaapzak, matras, kookspullen en eten voor 3 dagen. Ook heb ik meer dan genoeg water bij me. Er is namelijk op het hele stuk van vandaag geen enkele plek om bij te tanken. Geen horeca, niets. Morgen en overmorgen is dat anders. Dan zal ik onderweg ergens kunnen lunchen.

Aan het eind van de middag kom ik aan op een plek die Vogelsang heet. Het ziet er grimmig uit. Vlak voor de 2e wereld oorlog is hier een soort opleidingscentrum/internaat gebouwd waar jonge nazi’s opgeleid moesten worden. Tijdens de oorlog verbleef de Wehrmacht er. Toen de oorlog over was werd het eerst door de Britten en later door de Belgen gebruikt als militair kamp en oefenterrein. De Eifel is pas sinds 2004 een Nationaal Park en dit deel is pas sinds 2006 opengesteld voor publiek. Het lange afstandspad, de Eifelsteig, is in zijn huidige vorm is pas in 2009 volledig opengesteld. Gek idee hé, nog maar 10 jaar oud.

Toch zijn vele wandelaars mij al voorgegaan. Het is ook een prachtig traject. Voor mij is dit slapen in een tentje op een geheime plek een leuke extra uitdaging, maar je kan natuurlijk op allerlei manieren overnachten in de Eifel.

Gebouwen van Vogelsang

Enfin, ik was in Vogelsang aangekomen en daar begon mijn speurtocht naar de geheime locatie van het Naturlagerplatz, de paalkampeerplaats. Met foto’s werd een hele route uitgelegd. Dan moest ik eerst naar de openbare weg lopen en vandaaruit nog eens 20 minuten spoorzoeken aan de hand van foto’s. Daar had ik allemaal geen zin meer in. Ik tikte op Google Maps de coördinaten van de kampeerplaats in en volgde de route die Google aangaf. Dat ging een stuk sneller. Ik liep langs een omheinde opvangplek voor asielzoekers, met bewakers en al, en vlak daarachter vond ik de kampeerplek. Hoezo geheim? Er stonden twee wandelaars uitgebreid de vlonder te bekijken toen ik aankwam. Vanaf het wandelpad dat erachter liep, kon je de vlonder ook zo zien liggen. Dat was wel een soort van teleurstelling.

Eerst maar eens koffie. Ik kieperde mijn rugzak leeg en kookte op mijn brandertje een pannetje water. Terwijl ik daar mee bezig was kwam de volgende wandelaar alweer. Hij stelde zich voor als Thomas en haalde zijn rugzak onder de vlonder vandaan. “Ik slaap hier vannacht ook.”

Slik. Daar ging mijn solitaire natuur experience.

Ik bood hem koffie aan en hij haalde een fles wijn tevoorschijn. Kijk, dat verandert de zaak. Gezellig!

Kamperen op een vlonder had ik nog nooit gedaan. Ik was super blij met mijn MSR tent, die geen haringen nodig heeft om rechtop te blijven staan. Ik maakte twee scheerlijnen vast aan de ringen die rond de vlonder geschroefd zijn en mijn tentje stond. Geen gedoe met modder en zand en het is ook nog een stukje warmer als je niet op de grond hoeft te liggen.

Het toilet is helemaal leuk; met een pijpje. Het is een natuurtoilet. Na elk bezoek even een schepje boomschors in de pot en het composteren gaat zijn gang. Verder zijn er geen voorzieningen op de kampeerplek.

Ik heb de hele dag al bijna geen internetontvangst gehad. Op twee momenten kwam er ineens leven in mijn telefoon en kwamen alle berichtjes tegelijk binnen. Maar dat was het dan wel met de communicatie met de buitenwereld. Ik vind het leuk om ’s avonds een uitgebreid Facebook bericht te maken als ik een speciale wandeldag heb, maar nu kan ik niet eens Facebook openen. Ik loop nog een flinke ronde rond de kampeerplaats maar nergens heb ik bereik. Lastig. Vooral ook omdat ik mijn man beloofd heb Whatsapp berichtjes te sturen om te laten weten dat ik veilig ben. Hij vindt het maar niets dat ik dit alleen onderneem. Gelukkig vind ik op een plekje telefoonbereik en kan ik hem bellen. Internet wordt dus niets en ik heb geen boek bij me. Wat te doen?

Als de zon verdwijnt achter de bomen om 6 uur wordt het meteen koud. Gelukkig heb ik een dikke donsjas bij me. Om half 8 is het bijna helemaal donker. Thomas ontpopt zich als een soort van amateur sterrenkundige en vertelt dat er vannacht vallende sterren te zien zijn. De Draconieden komen langs. Ik neem me voor om het schouwspel te gaan bekijken maar het wordt zo koud dat ik op tijd mijn slaapzak in duik. Ik ga een zeer matige nacht tegemoet.

Hoe het verder gaat? Dat kun je lezen in deel 2: De Eifelsteig van Vogelsang naar Steinfeld: Genieten en ‘wildkamperen’ in mijn eentje.