Huttentocht Zwitserland: De Nendaz Trekking

Ik had nog nooit in Zwitserland een huttenhut gemaakt en wilde dat natuurlijk wel heel graag. Ik had er contact over met een vertegenwoordiger van het kanton Wallis. We spraken af elkaar te ontmoeten tijdens de Vakantiebeurs begin 2020. Daar bleek dat Antonette, mijn goede vriendin en blogster van We12Travel, ook dezelfde wens had en ook een afspraak had. We besloten de krachten te bundelen en pitchen samen voor een persreis naar Zwitserland. Dat viel goed. Na wat heen en weer gemail kwamen we uit bij de Nendaz Trekking. Top! Dat zag er geweldig leuk uit. Of we misschien ook wilden bungeejumpen of paragliden? Nou, bungeejumpen niet echt. Maar paragliden: Jazeker! We kozen bewust voor reizen met trein. Dit was een bestemming die heel goed bereikbaar is per openbaar vervoer. De tweede week van augustus 2020 zou het gaan gebeuren. Iets om echt naar uit te kijken.

En toen kwam de corona. Alle activiteiten werden afgezegd. Ook deze reis werd ‘on hold’ gezet. Het was spannend, maar nog voor de afgesproken datum kon er weer vrij naar Zwitserland gereisd worden. Gaat het door? Ja, het gaat door. Weliswaar met mondkapjes op en overal de verplichte anderhalve meter en met in mijn tas plastic handschoentjes, die misschien in Zwitserland verplicht zijn. Maar we gingen!

Ik had me voorgenomen om in het vervolg, waar het mogelijk en betaalbaar is, met de trein te gaan reizen. Dit was mijn eerste internationale treinreis sinds jaren en ik vond het heerlijk. Met rugzak en tas met spulletjes die ik onderweg nodig zou hebben werd ik ’s ochtends vroeg afgezet bij het station. Een rechtstreekse verbinding bracht mij naar Utrecht, waar ik Antonette ontmoette, waarna we samen op de ICE naar Basel stapten. Fijn om in een keer zo door te reizen.

Alles verliep volgens plan tot de trein in Keulen technische problemen kreeg en vertraging opliep. Ons hele overstapschema kwam daarmee in de verdrukking. We misten de aansluiting in Basel. Maar dat was eigenlijk geen probleem. Voor Zwitserland hadden we een treinticket van Swiss Travel System. Het was heel gemakkelijk om op internet een nieuw overstapschema te maken. De treinen rijden heel regelmatig in Zwitserland en we kwamen een uurtje later dan gepland aan.

Op station Sion stapten we op de bus naar Haute-Nendaz, en stapten bij de eindhalte voor de télécabine uit. We stonden ook meteen pal voor ons hotel. Beter dan dit kan toch niet? We werden opgewacht door Emilie van Nendaz Toerisme. We checkten in bij het hotel, en gingen meteen een hapje eten.

Nendaz is een allround vakantiebestemming. In de winter ligt de plaats in het hart van het skigebied «Les 4 Vallées» met 92 liftvoorzieningen, 412 km pistes, 12 km loipes, 100 km winterwandelpaden en 40 km sneeuwschoenparcoursen. Tijdens het warme seizoen is het een gezinsvriendelijk vakantieoord en geliefd bij mountainbikers en wandelaars. Het wandelpadennet rond Nendaz meet zo’n 250 kilometer en loopt van de boomgaarden in het dal tot aan de hoge Alpen. Ook de minder geoefende wandelaar kan met de lift naar boven en genieten van het uitzicht op o.a. de Matterhorn en de Mont-Blanc.

Hotel les Etagnes

In het restaurant van hotel les Etagnes worden we in het Nederlands geholpen. Eigenaar Otto is hier jaren geleden neergestreken en heeft samen met zijn vrouw een prachtig hotel met restaurant opgebouwd. We eten heerlijk. Onze kamer voor 6 personen heeft twee gescheiden slaapruimtes en een prachtige badkamer.

Bagage

We pakken onze tassen om. In onze rugzakken nemen we alleen het hoogst noodzakelijke mee. Dat is altijd een kwestie van afwegen en keuzes maken. Wil je weten wat ik uiteindelijk meenam in mijn rugzak? Kijk dan hier naar mijn paklijst voor 4 dagen trekking.

• Lengte: 9,8 km
• Duur: 4,5 uur
• Klimmen: 1040 m
• Dalen: 206 m
• Hoogste punt: 2367 m

Na een heerlijk ontbijt (verse frambozen bij de yoghurt) melden we ons om negen uur bij het Nendaz Toerisme Office. Daar krijgen we een kaart van de omgeving met route ingekleurd, uitleg bij de route, een bonnenboekje met kortingsbonnen (niet heel handig om die de hele weg mee te slepen) en een routemap met foto’s op moeilijke punten onderweg. We worden veel succes gewenst en dan is het wachten op de bus die ons naar Veysonnaz brengt.

We hebben afgesproken dat we offline gaan. Zwitserland is geen lid van de EU en daarom moet je bij sommige providers extra betalen voor 4G. Wifi zal er niet zijn in de berghutten. Antonette en ik willen optimaal genieten van deze trektocht en niet de hele tijd in onze telefoons zitten, dus die gaan hier uit. We informeren onze volgers en de knop gaat om. Rust!

Veysonnaz

Veysonnaz ligt op 1155 meter. Daar hebben we de keuze om de kabelbaan te nemen, of gewoon naar boven te wandelen naar Thyon, het eindpunt van de kabelbaan op 2100 meter. We kiezen natuurlijk voor het laatste. We zijn hier om te wandelen.

De opstart is lastig. We zien niet goed waar de route begint. Borden kunnen we niet vinden. Antonette heeft de route op haar GPS gezet en dat helpt ons op weg. We nemen een smal paadje omhoog tussen de toeristenoffice en de kabelbaan in. Daar boven gekomen zien we het eerste gele bord. We zijn op weg. Het is goed opletten om op het juiste spoor te blijven. Soms staan er gele pijlen en die blijken dan weer een alternatief pad aan te wijzen. De route is afwisselend. Soms lopen we over karrensporen, dan weer ‘geitenpaadjes’ en dan weer een verharde weg. We wandelen door het bos van Magrappe en uiteindelijk komen we bij de skilift aan. We zijn tweeëneenhalf uur verder. Naast de skilift ligt een skiresort, waar ook nu in de zomer appartementen van bezet zijn. Pas als we verder lopen heb ik het gevoel dat onze tocht écht begonnen is. Het landschap wordt wilder, de uitzichten beter en de beschaving lijkt verder weg.

We komen nog wel een heel aantal andere wandelaars tegen. Het paadje is zo smal dat passeren met overleg moet. Weet je trouwens dat in de bergen degene die stijgt in principe voorrang heeft? De route wordt mooier en mooier. We passeren twee bergmeertjes en dalen het laatste stukje af naar de berghut, Cabane d’Essertze die op 2195 m ligt.

Cabane d’Essertze

We worden vriendelijk welkom geheten. Wat bijzonder is bij deze berghut, is dat hij door vrijwilligers wordt bestierd. Zij verblijven hier 1 week en zorgen voor alles, van ontbijt tot avondeten. Het is leuk om te zien hoe zij ook nog aan het uitzoeken zijn hoe alles werkt. We hebben heel veel mazzel dat de Slowaakse gastvrouw geweldig kan koken en een heerlijke courgettesoep op tafel zet, dat gevolgd wordt door nog lekkerder Slowaaks hoofdgerecht  We zijn met acht andere wandelaars in de hut. Vanwege coronamaatregen zijn er beperkte plekken. Op de slaapzolder liggen we op de lange regel, maar wel met flinke afstand tussen de matrassen. Zoals in elke berghut gaan de wandelschoenen uit en verruilen we die voor slippers, die daar gewoon klaar staan, zodat je ze niet zelf hoeft mee te nemen. De anderhalve meter regel wordt zoveel mogelijk in acht genomen. We hebben onze eigen slaapzak mee en krijgen alleen een kussen als we een kussensloop kunnen tonen.

Er zijn niet heel veel voorzieningen. Er is een toilet en een ruimte met een wasbak. Als je je telefoon wilt opladen kun je die afgeven bij de beheerders. Zij hebben een apart plekje met een stopcontact.

Het weer is heerlijk. We kunnen lekker buiten zitten. In de trog stroomt ijskoud bergwater. Zo koud dat het bijna niet te doen is om je voeten erin te houden. Het bier wordt er wel lekker koud van.  Het koelt sneller af in de bergen. Terwijl Nederland zucht onder een hittegolf, gaan wij binnen zitten omdat het frisjes wordt. De meeste wandelaars liggen om tien uur al plat. Ik lees nog een boek en zoek om elf uur stilletjes mijn slaapzak op.

• Lengte: 14,5 km
• Duur: 5 uur
• Klimmen: 689 m
• Dalen: 409 m
• Hoogste punt: 2490 m

We ontbijten met wit brood en jam (bah) en krijgen een lunchpakket mee met wit brood, dun bruin brood, een stuk kaas, een stuk fuet, fruit en een mars. We pakken onze bagage in en gaan op pad. We wandelen terug richting  de twee meren. Daar beginnen we weer te klimmen naar Mont Rouge. Dat gaat via een smal paadje. Daar is de eerste keer tijdens deze trip dat we twee keer langs een punt komen waar we even de adem inhouden en met veel voorzichtigheid een overstapje moeten maken langs de afgrond. Natuurlijk lukt dat best. Het is alleen even wennen. Dit hebben we in Nederland niet. We komen boven op Mont Rouge (2495 m). De top wordt gemarkeerd door een groot kruis. We genieten van het uitzicht. In de verte zien we witte gletsjerwanden en denken ook de Matterhorn te zien. Dat blijkt later niet zo te zijn.

Dan moeten we afdalen. Via een steile, wat gruizige wand proberen we zonder kleerscheuren naar beneden te komen. Dit is wel een punt waarop een onervaren bergwandelaar zou kunnen blokkeren. Stokken zijn hier heel helpend en hoe minder gespannen je afdaalt, hoe beter het gaat. We zijn blij als we beneden zijn. We zien restaurant Les Chottes liggen en besluiten daar iets te gaan drinken.

Restaurant Combatseline

Achter het restaurant loopt de route door. We wandelen verder naar het tweede restaurant: Combatseline. Ook hier eindigt een kabelbaan en genieten mensen van het uitzicht vanaf het panorama terras. Ondertussen hebben we zo’n honger, dat we het witte broodje laten voor wat het is en besluiten we hier een echte skimaaltijd te bestellen: patat, overladen met champignons. Heerlijk! Wij kunnen er weer tegenaan.

Bisse de Chervé

Het pad dat we nu nemen is werkelijk prachtig. We wandelen over de Bisse de Chervé, de hoogste bisse van Nendaz.

Een bisse, spreek uit: bies, is een in de bergen aangelegde, meestal kilometers lange goot. Een bisse volgt de contouren van de hoogtelijnen in de bergen en heeft daardoor zeer weinig verval. Een bisse is ongeveer een meter breed en een halve meter diep. Aan de kant van het dal kan het water niet overstromen omdat daar een wallekant is opgeworpen, aan de andere kant kan het water niet overstromen vanwege de berghelling. De wallekant is meestal zo stevig, dat er goed over kan worden gewandeld. Wandelaars maken gebruik van de paden langs de bisses. Het water dat door de bisses wordt toegevoerd is drinkwater voor de bevolking zelf, maar ook voor de koeien, die in de zomer naar de hoge bergweiden zijn, en is er ook voor de irrigatie. In het kanton Wallis in Zwitserland en het aangrenzende Italiaanse Valle d’Aosta, in Graubünden en in Tirol zijn veel bisses te vinden.

Het eerste stukje van Bisse de Chervé is nog even lastig qua afdalen, maar dan wordt het alleen maar mooi. Wat een uitzicht. Het pad is soms smal, maar vlak. Dit is puur genieten. Helemaal als we ineens het turquoise stuwmeer Lac de Cleuson zien liggen. Niet normaal zo mooi. Helemaal in combinatie met alle kleuren bloemen die langs het pad bloeien. We maken de ene foto na de andere.

• Lengte: 17,4 km
• Duur: 6 uur 20 minuten
• Klimmen: 823 m
• Dalen: 1483 m
• Hoogste punt: 2485 m

De dag begint met een ontbijtbuffet. We hebben aanmerkelijk meer keuze dan in de eerste berghut. Leuk hoe elke berghut weer verschillend is. We pakken in en gaan op weg. Antonette heeft last van haar enkel gekregen en zal het eerste deel van de route aankijken hoe het gaat. We dalen terug af naar de stenen brug. Daar staan de stieren weer, maar nu kan ik er gemakkelijk, op gepaste afstand, langs. We wandelen vlak langs het turquoise meer en steken de damwand over. Halverwege de damwand voelen we de eerste waterdruppels. Snel de regenjas aan en de beschermhoes om de rugzak. Op een drafje rennen we de damwand af en schieten net op tijd het kerkje in dat daar staat. Voor de bui binnen. In het kerkje hebben zich ook de andere wandelaars die de Nendaz trekking doen verzameld. Gezellig. Samen wachten we de bui af. Antonette heeft inmiddels besloten om niet verder te wandelen. Zij laat zich ophalen en naar de volgende slaapplek brengen.

Siviez

Na de bui gaan we allemaal weer op pad. We dalen af. Beneden moet het routeboekje met foto’s eraan te pas komen. Ik heb er niet aan gedacht dat Antonette de GPS track op haar telefoon heeft en ik niet. Ik zal het vandaag met de kaart en het routeboekje moeten doen.

Het wandelt hier geweldig. De route gaat door het bos en daalt licht af. Ik ben zo lekker aan het wandelen dat ik veel sneller ga dan gedacht en ineens sta ik voor een grote gondel. Ai, dat is niet goed. Ik sta in Siviez op 1730 m en ben veel te ver afgedaald. Ik heb ergens een afslag gemist. Wat nu?

Ik heb een hekel aan terug lopen Heb ook geen idee waar de gemiste afslag dan zou kunnen zijn. Ik heb überhaupt geen afslag gezien. Ik denk het gemakkelijk op te lossen door de stoeltjeslift te nemen naar Plan du Fou (2436 m). Maar die draait helaas niet. Ik ga puzzelen met verschillende kaarten en besluit een alternatieve route naar Plan du Fou te wandelen onder de stoeltjeslift door. Ik moet 600 meter stijgen door weilanden en bos om er te komen. Het is best spannend. Ik ben alleen en de route is niet goed aangegeven. Ik vraag me meerdere malen af of ik wel op de goede weg zit.

Tegelijkertijd probeer ik die ongerustheid los te laten. Ik wandel hier over de Zwitserse bergen. Het is prachtig hier. Ik weet precies waar ik ben en het is niet moeilijk om weer bij de bewoonde wereld uit te komen. Een groot geluk is het lunchpakket dat ik heb meegekregen. Daar zat een sandwich in, zoals ik er nog nooit een heb gegeten. Die avond heeft iedereen het er over. Zo lekker!

Plan du Fou

Na een afmattende klim in de warmte kom ik aan bij Plan du Fou. Daar zie ik de route aangegeven naar Tracouet. Ik heb gelezen dat er wat ‘klettersteigen’ aan te pas komt. Dat is natuurlijk prima. Ik volg vanaf nu de roodwitte internationale markering. Die is pas vernieuwd en goed aangegeven.

Ik heb me eerlijk gezegd niet zo goed gerealiseerd waaraan ik begonnen ben. De route loopt over de bergkam en heeft een aantal lastige passages. Ik heb al aardig wat klimwerk in de benen zitten en het is best lastig met de rugzak en al. Onderweg kom ik touwen en klimijzers tegen. Het is een lastige en uitputtende passage. Het moeilijkst vind ik dat ik alleen ben. Dat is niet handig. Daarom zoek ik via sms contact met Antonette en laat haar weten hoe het gaat en waar ik ben. We hebben om de zoveel tijd contact. Pas dan kan ik genieten van de uitzonderlijk mooie route. Dit is bergwandelen optima forma!

Dent de Nendaz

Vanaf Plan du Fou wandel en klim ik naar Dent de Nendaz (2463 m). Ik ben blij dat ik een trekking legging aanheb in plaats van mijn wandelrokje. Meerdere malen daal ik af via de bibs of klim ik met de knieën. De beloning van het uitzicht is groot. Ik zie het zwarte meer, de Alpen en de Rhône vallei.

Voor degene die overweegt om deze trekking te doen en het niet ziet zitten om deze lastige passages te doen, er is een alternatief. Je kunt óf het eerste meest lastige stuk vanaf Plan de Fou overslaan en later op de route omhoog gaan en Dent de Nendaz beklimmen. Of je kunt helemaal een alternatieve route wandelen en de hele bergrug overslaan.

Vanaf Dent de Nendaz is het nog een hele afdaling. Wel eentje die de moeite waard is. Inmiddels loopt het tegen het eind van de middag. Het restaurant bij Trancouet zal gesloten zijn.  Ik ga meteen naar beneden en wandel via de openbare weg in een klein uurtje naar beneden om bij Chalet des Alpes uit te komen.

Chalet des Alpes

Chalet des Alpes is niet wat je een echte berghut kunt noemen. Het is een groot restaurant met daaronder een gang met hotelkamers. Antonette en ik hebben een eigen kamer met badkamer en terras. In een apart eetgedeelte staat een heerlijke kaasfondue al voor me klaar. Ik kan zo aanschuiven.

• Lengte: 11,6 km
• Duur: 3 uur
• Klimmen: 146 m
• Dalen: 628 m
• Hoogste punt: 1823 m

In het restaurant vn Chalet des Alpes wordt het ontbijt geserveerd. Alles wat we wensen staat op tafel. Lekkere jus, broodjes, eitje, kaas en vlees. Een traktatie.

Vandaag wandelen we niet de route van de Nendaz Trekking. De beschrijving ziet er wel aantrekkelijk uit. Het is een 11.6 km lange wandeling, die voornamelijk rustig afdaalt langs de Bisse de Saxon. Het is een heerlijke wandeling die voor een deel door het bos gaat.

Tracouet

Wij dalen op een andere manier af. We hebben bericht gekregen dat het weer goed geschikt is voor paragliden en we worden om half twaalf verwacht in Tracouet. De weg die ik gister ben afgedaald moet ik vandaag weer omhoog lopen. Dat gaat sneller dan verwacht en ruim op tijd zitten Antonette en ik op het terras bij het restaurant van Tracouet. Er is veel te zien. Ik heb uitkijk op de hoge top van Dent de Nendaz, waar ik gister vanaf ben gekomen.

Uit de gondel stappen vele fietsers. Ook veel Nederlanders. Zij rijden vanaf dit hoogste punt naar beneden. We zien de mannen van het paragliden met hun grote tassen voorbij komen met klanten die voor ons zijn. Hoe dichterbij het komt, des te meer ik me wat zenuwachtig maak. Vooral over het starten en het landen maak ik me zorgen. Als we eerst maar eenmaal onderweg zijn en in de lucht hangen. Ik wil niet mijn benen breken bij de landing.

Paragliden

Dan is het zover. Ik maak kennis met mijn begeleider. Een leuke vent met een enorme rastaknot waarvoor hij speciaal een gat in zijn helm heeft gemaakt. Hij stelt me gerust en legt me uit wat ik doen moet. Helaas is zijn GoPro stuk. Het gaat allemaal een beetje langs me heen.

Ik word in een harnas gegespt en dan is het zover. We gaan rennen en voor ik het weet hang ik in de lucht. Wow!

Ik realiseer me nu pas dat ik straks geen enkele foto heb. Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak en maak een paar foto’s. Ik durf niet goed. Stel je voor dat het toestel valt. Dan stelt de piloot voor dat ik mag sturen. Natuurlijk wil ik dat. Maar ik kom er al snel achter dat ik dat beter niet kan doen. We schieten alle kanten op. Ik geef snel de hendels terug. Of ik het leuk vind om wat snelheid te maken. Ja, dat vind ik wel leuk, denk ik. Dan kom ik in een achtbaan terecht waarbij mijn maag zo’n beetje omdraait. Dit is hem niet. Stoppen hiermee!

Ik geniet van het uitzicht en het gevoel van het zweven. Dan is het bijna voorbij. We koersen aan op een veldje waar ook andere paragliders neergestreken zijn. We maken een zachte landing.

Ik moet even bijkomen. Wat een ervaring!

Haute-Nendaz

We praten nog wat na en ik baal van het feit dat ik helemaal geen leuke foto’s heb van dit super event. Ik hoop dat het filmpje dat door Emily gemaakt is bij vertrek gelukt is.

Als alle paraglides weer ingepakt zijn, stappen we in een busje en rijden terug naar Haute-Nendaz. Daar halen we onze rugzakken op bij de Office Nendaz Toerisme en wandelen naar ons hotel. Snel omkleden en op weg naar de Spa in hotel Nendaz.

Vanaf het randje van het zwembad kijken we uit over het centrale plein waar vele kinderen aan het spelen zijn. We laten onze getergde spieren ontspannen in het warme water.

De dag sluiten we af bij restaurant Le Grenier. Met jawel, een heerlijke kaasfondue. De lekkerste van heel Nendaz, volgens Emilie. Moet ik toch snel terug om te checken met een vergelijkend warenonderzoek of dat echt zo is. 😊 Ik kom namelijk graag terug!