Met de trein of wandelen van Kalavrita naar Diakopto

Het was mijn gastvrouw van B&B Xenonas Chrysa, die me vertelde dat je ook langs het spoor mag en kunt wandelen. Elk jaar op een speciale dag in mei wandelen mensen vanuit heel Griekenland, uit traditie, vanuit Kalavrita naar Diakopto. Ook mijn gastvrouw doet hier elk jaar aan mee. Niet de hele 22 km hoor, zegt ze. Het eerste deel is het minst interessant. Pas vanaf Zachlorou begint het echt mooi te worden.

Ik knoop dat goed in mijn oren en als ik overleg met loco burgemeester mr Leonides Vasilopoulos over deze wandeling die ik wil maken, zegt ook hij dat hij me graag naar Zachlorou laat brengen, omdat het eerste deel minder interessant is. Dat komt ook goed uit qua tijd. Inmiddels schiet de ochtend al aardig op en is het maar de vraag of ik wel de hele route kan lopen en op tijd in Diakopto aankom om daar de laatste trein terug te nemen.

Maar dat is geen enkel probleem volgens de loco burgemeester. Hij gaat regelen dat als ik het niet haal, het laatste treintje voor mij zal stoppen. Ik moet er voor zorgen niet in een tunnel of een op een brug te staan als de trein moet stoppen. Verder is het allemaal geen probleem.

Station Kalavrita

Ik moet lachen bij het idee dat zo’n hele trein voor mij wordt stilgezet. Dat wil ik meemaken. Het geeft trouwens ook een goed gevoel dat er geen tijdsdruk achter mijn wandeling zit. Ik wil ruim de tijd nemen om te filmen en foto’s te maken en te genieten van de omgeving. Niet als een dolle langs het spoor lopen om de trein op tijd te halen. Normaal gesproken los ik dat op door aan het einde te beginnen en terug te lopen. Dan kun je nooit je vervoer terug missen. Maar nu is dat niet nodig. Super!
De vrouw van de loco burgemeester Aleixi vertelt me nog dat ik me geen zorgen moet maken in de tunnels: “Er is echt plaats voor jou én de trein. Probeer alleen niet op een brug te staan als de trein komt.” En met die bemoedigende woorden ga ik op weg.

Ik word afgezet in Zachlorou, het enige station langs de route waar je uit kunt stappen. Het ziet er leuk uit. Er zijn hier verschillende tavernes met terrasjes die direct aan het spoor liggen. Met geweldig uitzicht op de brug in een prachtige groene omgeving en met het bulderend geluid van de rivier, is dit een mooie tussenstop.

Starten in Kato Zachlorou.

Voor veel mensen is dit de plek waar ze uitstappen om de wandeling naar het klooster Mega Spilaio te maken. Die wandeling duurt ongeveer 45 minuten. Een echte aanrader, heb ik gehoord. Om Mega Spilaio te vinden is het handig om je telefoon mee te nemen en via Google Maps Mega Spilaio als bestemming in te tikken. Onderweg zul je namelijk geen bordjes vinden. De route gaat via smalle paadjes en steile afgronden, maar is prachtig. Het laatste stuk naar het Mega Spilaio klooster wandel je over de asfaltweg omhoog. Voor je hier aan begint kun je even pauzeren in het restaurant met terras wat je tegenkomt. Na een bezoek aan het klooster kun je dezelfde weg terug lopen naar het station Mega Spilaio in Zachlorou.

Station Mega Spilaio in Kato Zachlarou

Voor mij begint hier, in Zachlorou, de wandeling naar Diakopto. De wandeling is vanaf het eerste moment adembenemend. Ik wandel op of naast het spoor. Een pad is er niet. Naast me stroomt de rivier die af en toe een oorverdovend geluid maakt.

De eerste tunnel ziet er angstaanjagend uit. Omdat de rivier zoveel geluid maakt kan ik ook niet horen of er een trein aankomt. Het lijkt alsof ik op de gok een diep zwart gat in moet met weinig ruimte. Dichterbij gekomen valt dat alles mee. Het is maar een klein stukje om te overbruggen. Er is een apart pad gemaakt voor wandelaars. Bij de volgende tunnels vind ik het al minder eng.

De bruggen zijn ook nog iets apart. Ze zijn prachtig, daar niet van. Maar de verbodsborden met felle rode randen geven je te denken. Goed kijken of er geen trein aankomt, en voorzichtig, maar met gezwinde spoed steek ik de bruggen over. Niets voor mensen met hoogtevrees.

Twee keer passeert mij een trein. Ik heb vooraf gekeken hoe laat de treinen vertrekken vanuit Kalavrita en Diakopto en ik weet dat de volgende trein die me tegemoet komt, mijn trein is. Dat wil zeggen: die trein zal voor mij stoppen. Ik hou uitgebreid pauze, wandel nog een stuk, maak nog wat foto’s en een vlog waarin ik vertel dat de trein voor mij gaat stoppen. Ik verkneukel me er echt over.

Niet lang daarna hoor ik de trein aankomen. Snel pak ik mijn camera en begin te filmen. Ik zwaai naar de trein, die me vervolgens gewoon voorbij rijdt. Ik ben verbijsterd.

Wat te doen? Ik kan doorlopen naar Diakopto, maar daar is geen vervoer terug. Ik kan ook de hele weg terug naar Kalavrita wandelen. Het is inmiddels half 3 en als ik een beetje doorloop kan ik voor het donker wordt in Kalavrita zijn. Ik sta bij het verlaten stationnetje van Niamata en besluit te overleggen met de loco burgemeester. Ik bel hem, wetende dat dit een moeizaam traject wordt omdat hij geen Engels spreekt. Zoals de vorige keren gooit hij de hoorn erop, maar nu weet ik dat hij zijn vrouw gaat zoeken om mij terug te bellen. Ik moet er breed om glimlachen. Dit vind ik een van de charmes van reizen en zeker van deze Griekenland reis.

Als zijn vrouw mij inderdaad terug belt wordt er aan de andere kant besloten dat ze me laten ophalen. Ik vind het prima en ga er bij zitten.

Station Niamata

Ik zit nog maar net of een Griekse boerin schuifelt langzaam dichterbij. Ze lijkt wat te twijfelen. Ik geef een brede lach en een zwaai. Dan komt ze op me af. Ze spreek geen woord Engels maar toch kan ik op de een of andere manier vertellen dat ik uit Nederland kom en uitleggen dat het goed met me gaat en dat ik straks opgehaald word. Ze nodigt me uit om te komen kijken. Als ik achter haar aanloop blijkt dat ze op een naastgelegen terrein bezig is, samen met haar zoon en dochter, met de olijvenpluk. Het zijn de olijven die voor de olie gebruikt worden. De eetbare olijven zijn al een tijdje geleden van de bomen afgehaald. Haar man rijdt op en af om de zakken met olijven weg te brengen.

Ik mag van haar foto’s maken, maar ik vind het nog steeds lastig om dat van dichtbij te doen. Ik moet me toch eens over die gene heen zetten, want ze heeft een prachtig gezicht om te fotograferen.

Na een tijdje word ik opgehaald door mr Zettos Kostas . Hij is de plaatselijke tandarts in het ziekenhuis en lid van de board of directors van het ski centrum. Ik verbaas me nergens meer over en ben vereerd dat hij me hier vandaan komt halen. We rijden met zijn auto door de Vouraikos kloof. Het is de verblijfsplaats van meerdere geitenhouders. We zien een pasgeboren geitje bij de moeder. Kostas vertelt dat hij hier nog nooit geweest is. Ja, wel met het treintje, en hij heeft ook de route meerdere malen gewandeld, maar is hier nog nooit met zijn auto geweest. Dat is toch wel bijzonder als je hier al zo lang woont.

Samen met Kostas bestudeer ik de wandelkaart van de omgeving. Het klinkt een beetje stom, maar nu pas kom ik tot de ontdekking dat de route over het spoor van Kalavrita naar Diakopto een etappe is van de E4, de super lange wandelroute, die van Gibraltar via Centraal-Europa, Oost-Europa en Griekenland naar Cyprus gaat en 10.000 km lang is. Dat wetende geeft een extra glans op deze mooie dag.