Trage Tocht Lisse; wandelen op landgoed Keukenhof en Wassergeest

Het is november en samen met de Outdoorbloggers ben ik op workation in vakantiehuis Ruigenhoek in De Zilk. We hebben al heerlijk gewandeld in de Amsterdamse waterleidingduinen, waar de Groene Wissel De Zilk een echte aanrader is. Op zoek naar een ander soort wandelroute in de buurt stuit ik op de Trage Tocht Lisse. Dat zijn niet alleen bollenvelden (die nu toch niet in bloei staan) maar ook bos, kasteel en weilanden en molens. Ik ben benieuwd.

Omdat ik geen printer heb in onze vakantiewoning, laad ik de GPS track in KOMOOT, een routeplan App, die ik aan het testen ben. Ik krijg van Wanda en Carolien de tip om vooral laarzen of waterdichte schoenen aan te doen. Zij hebben die ochtend het Laarzenpad Lisse gewandeld en hebben het niet droog gehouden. Ik vind het eerlijk gezegd zonde van mijn mooie nieuwe Hanwag wandellaarzen om daar mee door de blubber te stampen, dus ik kies voor een stel waterdichte sokken in mijn wandelschoenen. Outdoorblogger Mirre heeft zin om mee te wandelen. Gezellig! Samen gaan we op pad.

Het startpunt van de wandeling is het voormalig station Lisse. We steken de weg over en passeren een hek dat aangeeft dat we ons op het terrein van Landgoed Keukenhof gaan begeven. In dit broekbos de Grote Looster komen we allerlei soorten kabouters tegen. De verschillende ‘aangeklede’ bankjes ontlokken een glimlach.

Na het broekbos verkend te hebben steken we de weg weer over en lopen tegen het Kasteel Keukenhof aan. Imposant! Het staat daar prachtig tussen de goudgekleurde herfstbomen. Het strandwalbos dat rond het kasteel ligt is omgeeft ons met zijn mooie herfstkleuren. We wandelen langs verschillende kunstobjecten die her en der rond het kasteel verspreid staan.

Kasteel Keukenhof werd in 1862 verbouwd van een eenvoudig landhuis (1641) tot het huidige statige kasteel. Rondom het kasteel staan onder meer het washuis, een pachtboerderij, het koetshuis en de ommuurde tuin met speelhuis. Aan de andere kant van de Stationsweg wordt sinds 1949 de jaarlijkse bloemententoonstelling, ‘De Keukenhof’ gehouden.

De route door het kasteelbos is prachtig. Je kunt de paden bijna niet zien door alle bladeren die vers van de bomen zijn gevallen. We wandelen over heuse heuvels en tussen enorme grote oude bomen. Het begint trouwens op te vallen dat we de paaltjes van het Laarzenpad volgen. Ik haal steeds mijn GPS-App tevoorschijn omdat de stem die de route moet aangeven niet praten wil (tot zover de test met KOMOOT ☹), maar de route wijkt niet af van het Laarzenpad. Hoe zit dat?

Na het bos wandelen we een stuk langs een slootkant, het is niet voor niets een trage tocht,die gaat zoveel mogelijk over onverharde paden. Deze tocht is voor 85% onverhard. Dit is overigens het deel waar je in de zomer de bollenvelden ziet.
Mirre en ik spotten een grote witte vogel. Wat is het? Een ooievaar? Mirre haalt hem dichterbij met haar camera. Zij denkt dat het een grote zilverreiger is. Later zien we er nog meer. Bijzonder!

Het gaat steeds beter met de zilverreigers in Nederland. De meeste kans om een grote zilverreiger te zien maak je in Zeeland en de Oostvaardersplassen. Je hebt de kleine en de grote zilverreiger. De grote komt het meeste voor. Dit is een grote reiger met een spanwijdte van zo’n 85 tot 100 centimeter. De poten zijn donker en vlakbij het lijf iets meer geel of oranje. In de winter is zijn snavel helemaal geel, maar tijdens de broedtijd wordt de snavel zwart.

We wandelen weer een broekbos in. Het is het broekbos op landgoed Wassergeest van Het Zuid-Hollands Landschap.

Een broekbos is een bos dat gelegen is op een drassige bodem. De vegetatie bestaat uit els, berk of wilg met daaronder een dichte ondergroei (broek) van struiken.

Het laatste stukje van de route gaat langs het spoor en door de weilanden van landgoed Wassergeest en Keukenhof. Om van het ene weiland in het andere te komen moeten we steeds een hek over. Ik vind dat wel grappig. Rond de hekken is het inderdaad een drassige en modderige toestand. We lopen naar langs de Lageveensemolen, een prachtige wipmolen. Het begint al een beetje te schemeren. Dat levert mooie plaatjes op.

We zijn er bijna. We hebben nog maar een paar hekken te gaan. Iets verderop lopen koeien in de wei die we nu gaan oversteken. Als ze ons zien, komen ze op ons af. Mirre blijft bij het hek staan, ik loop door. Ik ben niet bang voor koeien, die zijn gewoon nieuwsgierig en zullen op een afstandje blijven staan, schat ik zo in.
Dat is niet het geval. Ze komen recht op me af. Ik zie nu ook dat het geen koeien zijn, maar stieren. Voorop loopt de enige bruine stier. De andere stieren zijn zwart. De bruine komt recht op me af, de andere stieren volgen hem. Ik sta in het midden tussen het hek waar ik overgeklommen ben en het hek waar ik naar toe moet. Ik sta met mijn rug naar een sloot en ik blijf de stier aankijken. Ik probeer een wilde armbeweging. Maar daar gaat hij niet van achteruit. Integendeel, de bruine stier laat het wit van zijn ogen zien en komt dichterbij. Ik steek mijn hand voorzichtig naar voren, om hem een soort van op afstand te houden. Dat lijkt hij interessant te vinden en likt mijn hand.

Inmiddels is Mirre van haar plek gekomen en loopt achter mij langs naar het andere hek. Ik probeer de stier bezig te houden. Dat wordt link. De stier zwaait met zijn hoofd en stoot met zijn hoorns tegen mijn hand. Ik draai langzaam met mijn rug naar het hek toe waar ik naar toe wil en doe voorzichtig stapjes achteruit, waarbij ik er voor zorg dat de stier mij niet raakt met zijn hoorns. Het lijkt wel een spelletje, maar ik vind het doodeng. Dit beest is zo groot. Als hij uithaalt ben ik gezien.

Ik blijf mijn hand naar hem uitreiken en de stier probeert steeds wilder mijn arm met zijn hoorns te raken. Ik sta nu tegen het hek aan en wil er overheen. Ik heb het gevoel dat als ik ga klimmen de stier mij vol zal proberen te raken. Maar ik moet toch.  Ik blijf de stier aankijken en klim bedachtzaam over het hek. De stier doet niets.

Als ik aan de andere kant van het hek sta, dringen alle stieren zich tegen het hek aan. Ik sta te trillen op mijn benen. Dit is goed afgelopen. Trots op Mirre, die zich zo geruisloos achter mij om het weiland is overgestoken. Ze had zeker een kilometer of 7 om moet lopen. Ik voel ook ongeloof en boosheid over dat een boer zoveel stieren laat lopen op een weiland waar een wandelroute overheen gaat, zonder enige waarschuwing te geven. Dat kan toch echt niet.

Snel maken we de wandeling af. We zien nogmaals 2 grote zilverreigers ver weg in het weiland zitten. Maar eigenlijk ben ik er wel klaar mee. Ik vraag me af hoe je het beste kan reageren als je stieren tegenkomt. Ik heb een bordeaux rode jas aan en een Mirre een echte rode jas. Zou dat er toch iets mee te maken hebben? Ik dacht ergens gelezen te hebben dat stieren kleurenblind zijn. Ik ga snel opzoeken hoe dat zit met wandelen langs koeien en stieren en besluit er een blog over te gaan schrijven.

Het eerste wat ik de volgende morgen doe is het bellen naar de gemeente Lisse om een gevaarlijke situatie aan te geven.