Noord-Hollandpad etappe 15: wandelen van Abcoude tot ’s Graveland

Volgens de beschrijving op de website van het Noord-Hollandpad zal ik wandelen over de westoever van de kronkelende Angstel, de oorspronkelijke zijarm van de Utrechtse Vecht en door schilderachtige dorpen als Baambrugge en Loenersloot. Dan vanaf het mooie dorpje Vreeland aan de Vecht via romantische klinkerweggetjes, grintpaden en dijkweggetjes naar Overmeer om vervolgens via verharde, half- en onverharde paden naar de Ankeveense plassen te gaan. Door de beboste omgeving van het Noordereind van ’s Graveland zal ik mijn eindpunt bereiken. Deze wandelroute is 19 km lang. Klinkt goed toch, en de bijbehorende foto ziet er ook heel aantrekkelijk uit.

Na een heerlijk ontbijtje bij Hotel de Goudvink, waar genoeg van overblijft om met toestemming van het hotel een lunchpakket van te maken, wandel ik door het leuke stadje Abcoude naar het punt waar etappe 14 overgaat in etappe 15. De weg naar Abcoude is een soort zijarm.

Als ik er bijna ben word ik gebeld door mensen van het Noord-Hollandpad met de vraag of ik het leuk vind om de toekomstige route alvast te lopen. Er wordt namelijk altijd aan de route gesleuteld om hem steeds beter en mooier te maken. Nu is nu voor etappe 15 een nieuw traject bedacht, waardoor de zijarm naar Abcoude, die je dus dubbel moet lopen, eruit wordt gehaald. Ook zou dit nieuwe traject veiliger en mooier zijn. Ik ben wel benieuwd. Ik kan het huidige en dit toekomstige traject natuurlijk niet vergelijken omdat ik het bestaande pad nog niet heb gelopen, maar ik wil het graag proberen.

De toekomstige route begint bij het station, waar etappe 14 ook eindigt. Ik heb een reeks van knooppunten doorgestuurd gekregen en ik ga op pad. Binnen een mum van tijd heb ik Abcoude achter me gelaten en loop ik tegen een prachtig pand aan. Het blijkt Hotel de Witte Dame te zijn. Hier zou je ook kunnen overnachten als je het Noord-Hollandpad loopt. Het ligt mooi op een etappeovergang en het ziet er prachtig uit. Als dit een voorbode is van hoe het gaat worden, dan verheug ik me erg op de rest.

De weg die ik loop slingert met het water mee. Dit is het riviertje de Gein. Veel Hollandser dan dit kan het niet worden. Ik zie fietsers en molens, weilanden en koeien en eeuwenoude boerderijen die er in volle glorie bij staan.

De knooppunten zijn goed te volgen. Het ligt meer aan mijzelf dat ik bij Fort Nigtevecht verkeerd loop. Ik volg het duidelijke pad en loop dood. Ik had het smalle paadje over de grasdijk moeten nemen. Terug dus maar weer. Ik kom bij wat bunkergebouwen, denk dat dit fort Nigtevecht is en besluit hier mijn eerste pauze te houden.

Hier dus niet rechts aanhouden

Over dit smalle pad rechtdoor is de goede route. 

Als ik mijn knooppuntenlijstje verder vervolg loop ik langs het echte Fort Nigtevecht. Ja, dat is behoorlijk groter. Mijn hart maakt een sprongetje als ik de wegwijzer naar de koffie zie. De teleurstelling is groot als ik even daarna het grote hangslot op het hek gewaar wordt. Geen koffie, maar wat een imposant gebouw met gracht er om heen.

Ik heb nog nooit zoiets gezien; deze fiets- en wandelbrug is enorm. Met een ruime slinger kunnen fietsers bovenop de hoge brug komen. Voor voetgangers is er een trap naar boven. Een gids met Japanse toeristen gaat bovenop de brug stil staan om foto’s te nemen. Het is ook echt indrukwekkend.

Ik ben zeker te veel onder de indruk van de brug dat ik het paaltje met knooppunten mis. Ik loop als vanzelf achter de wandelaars aan die het Liniepad volgen, dat hier ook loopt. Als ik bij een T-splitsing met verkeerspaaltje kom en geen knooppuntenpaal zie, weet ik dat ik verkeerd zit. Terug dan maar. Zo wandel ik vandaag al heel wat extra meters.

Ik pak de route weer op, bij het volgende paaltje staat een groot bord met de routeknooppunten van Utrecht. Mijn volgende nummer staat daar niet op. Verwarrend allemaal. Ik zit hier op de grens tussen Utrecht en Noord-Holland. Ik zie wel een nummer iets verder in mijn rij dus laat ik die maar volgen. Die gaat de goede kant op, dus dat zal wel kloppen.

(achteraf gaat het op dit punt helemaal mis)

Ik volg de rivier de Vecht en zie een paaltje dat me bekent voorkomt. Dat kan niet waar zijn. Dit is hetzelfde paaltje van even terug, toen ik verkeerd was gelopen. Balen. Deze omweg heeft me zeker een half uur gekost. Ik had toen al nattigheid moeten ruiken want vanaf het bord met routeknooppunten ben ik finaal de verkeerde kant op gegaan. Wat nu volgt heeft dan ook niets te maken met de nieuwe route. In Vreeland pak ik de oude route weer op.

Dit paaltje dus.  

Het loopt heerlijk langs de Vecht. Het is smullen van alle mooie huizen, doorkijkjes en Hollandse views. Ik ben onder de indruk als ik een ooievaar boven mijn hoofd zie cirkelen. Later zie ik er twee in een weiland zitten.

Als ik bij De Willigen Logies aankom en daar een uitnodigend terras zie, kan ik natuurlijk niet anders dan stoppen. Ik heb dan ook even de rust om de app van het Noord-Hollandpad erbij te pakken. Ik zie dat de originele route van het Noord-Hollandpad aan de andere kant van het water loopt. Hoe kom ik daar? Ik vraag het de boerin. Zij antwoord me dat ik dan drieënhalve kilometer moet doorlopen tot ik bij Vreeland de brug over kan en dan weer drieënhalve kilometer terug moet lopen.

Ik zie op mijn app dat ik de originele route van het Noord-Hollandpad in Vreeland kan oppikken. Het lijkt zo gek om 7 kilometer te wandelen om dan hemelsbreed 60 meter verderop te staan, maar ik ga het toch maar doen. Ik moet er anders tegenaan kijken; ik pak gewoon de echte route op in Vreeland. Enne, het is geen straf om langs de Vecht te lopen.

De Willigen Logies, waar ze overheerlijk rabarberijs van de boer hebben. 

Vreeland blijkt een sfeervol plaatsje te zijn. Vooral het stukje bij de ophaalbrug is schilderachtig. Ik moet even wachten voor de opgehaalde brug tot er pleziervaartuigen voorbij varen. Hier hangt al helemaal een vakantiesfeertje. Het is ondertussen best warm geworden. 27 Graden geeft mijn telefoon aan. Meisjes dobberen op hun paddleboards in het water en bootjes varen voorbij.

Als ik de brug over steek zie ik voor het eerst weer de routestickers van het Noord-Hollandpad. Dit is de originele route. Fijn dat ik gewoon weer de stickers kan volgen, dat loopt wel net zo gemakkelijk. Wat leuk is, is dat het Noord-Hollandpad hier tussen de Vecht en de huizen loopt. Je wandelt als het ware in de achtertuinen van de mensen.

Na ongeveer zeven kilometer vanaf De Willigen Logies, waar ik stopte voor ijs en koffie, zie ik de achterzijde van De Willigen logies weer. Nu vanaf de andere kant van de rivier. Hemelsbreed 60 meter opgeschoten. Als ik op mijn telefoon kijk zie ik dat het al drie uur ’s middags is en dat ik nog zeker zes of zeven kilometer te gaan heb waarvan het grootste deel onverhard is. Mijn afspraak om half vier aan het einde ga ik zeker niet halen. Ik ben eigenlijk veel te laat met afbellen. Vervelend nou toch. Ik moet dat ook niet meer doen; een tijd noemen waarop ik opgehaald wil worden. Dat geeft alleen maar druk. Toch trap ik er meteen weer in. Ik verplaats de ophaaltijd naar half 6. Dan moet ik toch wel voldoende tijd hebben om er op tijd te staan.

Na het plaatsje Overmeer kom ik op een onverhard soort bospad. Links van mij moet de Spiegel- en Blijkpolderplas liggen, maar daar zie ik niets van. Wel valt op dat ik langs verschillende gemarkeerde eikenprocessierupsbomen loop. Je zal er jeuk van krijgen.

Dan via wat leuke huizen kom ik op een lang recht fietspad tussen de bomen en de Ankeveense Plassen. Ik kan de tijdsdruk niet van me afschudden, controleer regelmatig mijn telefoon die aangeeft dat het nog ruim een uur wandelen is en ik kwart over vijf aankom. Dan mag er dus niets meer fout gaan. Van de weersomstuit ga ik harder lopen.

Dan blijkt dat mijn app een andere route in gedachten had. Het Noord-Hollandpad snijdt namelijk een heel stuk af door dwars over een weiland te lopen. Tof!

Na een flinke oversteek over grasland kom ik aan in ’s Graveland. Imposante gebouwen wachten mij op. Het is dan niet ver meer lopen naar Bezoekerscentrum Gooi en Vechtstreek, waar de etappe eindigt. Daar heb ik dan nog alle tijd om binnen te kijken in het gebouw van natuurmonumenten en daarna op een bankje mijn schoenen uit te trekken en te wachten tot ik opgehaald word.

Bezoekerscentrum Gooi en Vechtstreek zit vast aan een monumentale boerenplaats.