Een topdag eindigt met een houtvuur

Het is lekker fris buiten. Zeker als ik door het groen loop voel ik dat de lucht erg vochtig is. Er ligt dauw op het gras en de bladeren. Ik loop achter een berg in de schaduw. Pas om een uur of 10 komt de zon boven de berg uit.

Ik word met ferme passen ingehaald door een jonge man. Hij gaat twee keer zo snel de berg op als ik. Ineens blijft hij stil staan, doet zijn rugzak af, haalt er een touwtje met hanger uit en geeft dat aan mij. Hij wenst me een buen camino. De hanger is een handje met ‘Santiago’ erop geschreven. Tien gezellige minuten volgen, alvorens hij er weer de pas in zet. Die zie ik nooit meer terug.

Alternatieve route

Ik heb verschillende keren de tip gekregen om vóór Pontevedra de alternatieve route langs de rivier te lopen. Ik ben dan ook erg aan het opletten waar ik loop. Als ik het kapelletje van Sta. Marta passeer weet ik dat de afslag bijna komt. Ik volg de pijlen en die geven alleen de alternatieve route aan. Ik denk dat het niet meer de bedoeling is om langs de drukke weg te lopen. Het pad langs de rivier is dan ook prachtig. Het is soms een beetje zoeken naar de goede weg omdat het niet goed aangegeven is.

Vlak voordat ik Pontevedra in loop kan ik deze mooie foto maken. Je komt zo op de gekste plekken.

Pontevedra

Pontevedra voelt goed aan. Heel anders dan Vigo. Het lijkt me een relaxte stad en het heeft een bijzonder oud centrum. Eigenlijk wel jammer dat ik hier niet blijf vandaag. Ik loop langs 2 Albergues maar het is 1 uur ’s middags, ik ga verder.

Ik speur naar een grote sportzaak. Ik ben in Portugal op de boardwalk een rubberen dop van mijn wandelstok kwijt geraakt. Sindsdien loop ik plof, tik, plof, tik. Heel vervelend. Maar nergens zie ik een winkel die zoiets verkoopt. Ik dacht bijna vis te hebben toen ik een zaakje die wandelstokken verkoopt vond, maar helaas. Wandelstokken voor oude mensen zijn toch anders.

Ik loop dwars door Pontevedra en kom weer in bosgebied. Lastig lopen op sommige paden maar wel geweldig mooi.

San Amaro

Rond 4 uur stop ik bij een café in San Amaro. Ik doe gezellig koffie met het barmeisje en haar kat. Zij benadrukt nog eens hoe uitzonderlijk het weer is. Volgens haar regent het normaal van oktober tot april en is het zo rond de 5 graden. Als ze vertelt dat een kilometer verderop een Albergue ligt die open is, besluit ik dat dit mijn laatste café voor vandaag is. Ik heb nog brood bij me, ik red het vanavond wel.

De Albergue heeft een groot bord op de deur: all year open. Ik klop aan. Niets. Ik ga naar binnen en zie een gezellige keuken/huiskamer/receptie. Er zijn douches en wc’s en een grote slaapzaal. Buiten ziet het er helemaal gezellig uit. Alsof er zo een groot gezelschap komt voor de BBQ. Wat zal het hier in de zomer leuk zijn. Ik ga nog even buiten van het zonnetje zitten genieten.

Als het er naar uit ziet dat ik vanavond weer alleen zal zijn, ga ik op inspectie uit. Ik schrijf mijzelf in. Ik kies mijn bed, gooi mijn rugzak leeg en maak mijn bed op. Dan de keuken in. Het is een paradijs. De koelkast ligt vol bier. Er staat ook een pan soep in, maar die laat ik maar….. Er is van alles om mee te koken, er ligt vers brood en melk en koekjes voor ontbijt. Er staan zelfs flessen wijn klaar.

Dan het allerleukste; er is een houtkachel en buiten ligt voldoende hout. Ik word hier helemaal opgetogen van. Ik zit hier straks bij een knapperend vuurtje mijn blog te schrijven met een biertje binnen handbereik. Het is best koud binnen, dus dat wordt een feestje. Ik ga met de houtmand naar buiten en verzamel wat makkelijk ontbrandbaar hout en wat stevige stammen.

Ik wil de kachel alvast aansteken zodat het straks lekker warm is als ik onder de douche vandaan kom. Ik zoek naar vuur. Waar? Waar kan dat zijn? Ik ga alle kasten door, denk logisch na, en ga nog eens alle mogelijk verstopplekken voor lucifers of een aansteker na. Niets! Helemaal niets!
Dit laat ik niet gebeuren. Ik wil mijn feestje. Ik ga me snel douchen en loop de anderhalve kilometer terug naar het cafe. Daar verkopen ze aanstekers. Terug in de Albergue steek ik mijn houtvuurtje aan. Die drie extra kilometers bovenop de 27 van vandaag zijn niet voor niets.

Net als ik de boel flink in de hens heb komt de hospitalero. Hij moet lachen. “Muy bien,” en hij steekt beide duimen op.
Hij is super vriendelijk. Hij wijst me in harder gesproken Spaans hoe alles werkt. Dat werkt; als iemand het niet verstaat ga je gewoon harder praten. (….) Hij wijst naar de soep. Die is voor mij en hij zet de pan op de inductie plaat. Ik mag niet roeren, 10 minuten koken (hij doet voor hoe koken eruit ziet) en dan moet ik eten. Afslaan is onmogelijk. Ik betaal hem 7 euro en hij is weer weg.

Maria

Ik blijf vandaag toch niet alleen want even later verschijnt Maria. Ik was haar gister ook al tegengekomen maar kon niet goed met haar praten omdat ze alleen Spaans spreekt. Ze heeft haar weg in het donker naar de Albergue gevonden. Ze logt in op de Wifi en gaat bellen met de hele familie, opa’s en oma’s, neven en nichten…. Ik geloof dat ik toch liever alleen ben.

Ik geniet zo bij mijn houtvuur.

Slapen: Albergue Portela, even voorbij San Amaro.  €7.-

Eten: Er is van alles in de keuken te vinden. De bijdrage is ‘donativo’. De prijs van een blikje bier is wel vastgesteld op 1 euro en die van een fles wijn 3 euro.

Wil je meteen doorlezen over morgen: klik hier

Of ben je zomaar middenin gevallen, begin dan bij: de eerste wandeldag vanaf Porto.

Dit blog heb ik gemaakt op mijn telefoon. Spelfouten en rare opmaak kunnen gemakkelijk gebeuren. Stoor je er maar niet aan.