ViaBerna Etappe 13: De eerste regen en een dal vol watervallen

Saxeten – Isenfluh

• Afstand: 13 km
• Stijgen: 1.100 m | Dalen: 1.100 m
• Moeilijkheidsgraad: middel | Fitheidsniveau: moeilijk
• Wandeltijd: 5 uur, 20 minuten

What comes up, must go down

Ik had slecht geslapen. Geen idee waar het aan lag. Mijn lijf wilde niet tot rust komen en de bovenburen hielpen ook niet mee, met hun geloop en geschuif met stoelen tot 2 uur ’s nachts.

Ik was op tijd weer wakker want ik moest de enige bus in de ochtend naar Saxeten niet missen. Het had gisteravond en ’s nachts geregend en er stond nog meer regen op het programma. Volgens de voorspelling zou het rond 12 uur gaan onweren.

Daarom pakte ik mijn rugzak anders in dan de afgelopen 12 dagen. De zonnehoed ging weg, er kwam een regenbroek bij. Alle kwetsbare spullen gingen in een drysack, want de regenhoes die ik mee had vertrouwde ik voor geen meter. Hoe kwam ik eigenlijk aan dat ding? Voor de zekerheid nam ik ook een extra T-shirt en een extra paar sokken mee. Dat kan zomaar heel lekker zijn als je drijfnat bent.

Ik trok ook een ander kledingsetje aan. Tot nu toe had ik elke dag een korte broek van RevolutionRace aangehad. Perfect voor het hete weer. Ik verruilde hem voor een korte legging. Dat leek me praktischer voor als ik besloot er een regenbroek over aan te trekken. Ook droogt een legging heel gemakkelijk aan je lichaam. Ik trok ook een sneldrogend T-shirt aan en voor het eerst een shirt met lange mouwen. Het was best fris buiten en natuurlijk ging die meteen uit als ik ga lopen.

ViaBerna Etappe 13

De route zag er zo op het bord afschrikwekkend uit. Als ik zo’n berg zie krijg ik meteen fantasieën over kale berghellingen waar ik stapje voor stapje in een rechte lijn omhoog moet. Een stap voorwaarts en een halve stap terugglijden door de kiezelstenen (een trauma van de Kilimanjaro). En afdalingen die smal en gevaarlijk zijn door gladde stenen, smalle paden en diepe afgronden.

Omhoog

Maar de werkelijkheid is natuurlijk heel anders. Vrijwel meteen ging het pad het bos in. Het groen glinsterde nog na van de regen van afgelopen nacht. Alles rook lekker fris en na de hitte van de voorbije dagen was het koele bos een verademing. Het pad meandert door het bos, ik zie watervalletjes, mooie doorkijkje naar beneden en de lichtval door de bomen kan ook soms zo prachtig zijn.

Het pad gaat over weilanden, door hekken en over een stenen vlakte. En ja, de route loopt omhoog, maar wat is het afwisselend en prachtig.

Hoogste punt

Ineens merk ik dat ik zeker het hoogste punt bereikt heb. De route gaat naar beneden. Het is overigens een interessante constatering dat sinds ik in het Oberland ben, niet meer op zo ongeveer elke boom een gele markering staat. Hier volg ik de wit-rood-witte markeringen van de langeafstandsroutes die gelijk oplopen met de ViaBerna. Het wijst zich vanzelf en op elk belangrijk punt zie ik weer de gele bordje met de groene 38, het nummer van de ViaBerna.

Naar beneden

De route naar beneden is ook gewoon prachtig. Veel wandelaars vandaag. Ik kom steeds weer dezelfde mensen tegen. Na een uur afdalen merk ik dat ik moe ben. Ik moet oppassen geen fouten te maken. Het is eigenlijk wel goed geweest voor vandaag.

Gondel

Als ik nog drie kwartier afdalen te gaan heb, zie ik een aantal van de mensen, die ik al wandelend steeds tegenkwam, zitten bij de Sulwalsdstübli, een gezellig terras bij een gebouw waar ook een gondeltje vertrekt. Het is aanlokkelijk om aan te schuiven en straks gewoon het gondeltje nemen naar Isenfluh, de eindbestemming van etappe 13 van de ViaBerna. Maar nee, dat zou echt valsspelen zijn. Ik wil de ViaBerna straks echt helemaal gelopen hebben.

Mijn pad gaat door en het begint te spatten. Ik trek een regenjas aan en hang de regenhoes om de rugzak. Het begint knetterhard te regenen. Met bakken uit de hemel. Alles is in een keer zeiknat. Ook het bospad met stenen waarop ik loop. Ik glij uit en val lelijk op mijn elleboog. Die gaat wel blauw worden. Ik moet uitkijken. De stenen zijn spekglad. Dit is zo’n moment dat ik me afvraag: Wat doe ik hier eigenlijk? Ik sta op een smal steil naar beneden toe aflopend, super glad bospad, de regen maakt een enorm lawaai. Teruggaan is geen optie. Het enige wat ik kan doen is heel voorzichtig, stapje voor stapje het pad vervolgen. Niet vallen en dan kom ik vanzelf uiteindelijk wel in Isenfluh aan.

Ik ben zo opgelucht als ik het bord Isenfluh 7 minuten zie. Dat het nog een kwartier duurt voordat ik er eindelijk ben, doet er al niet meer toe. Ik kom uit bij het gondelstationnetje. Daar, onder de afdak, open ik mijn app om te kijken hoe laat de bus gaat. Zal je net zien, die is net 5 minuten geleden vertrokken. Ik moet een uur wachten.

Ik vraag aan de man van het gondeltje of het goed is als ik onder zijn afdak blijf zitten. Hij zegt me dat ik ook binnen in de wachtruimte mag. Dat is fijn. Vooral als ik zie dat er zelfbediening koffie  te krijgen is. Daar word ik nou echt blij van.

Lauterbrunnen

Ik neem de bus naar Lauterbrunnen en ik weet niet wat ik zie. Dit is een echt toeristenstadje met allemaal outdoormensen. Dat komt goed uit, want er zijn daardoor meerdere sportzaken. Ik had namelijk mijn rugzak kleddernat onder de hoes teruggevonden. Die hoes deed helemaal niets. Ik had me al afgevraagd hoe ik zo snel aan een nieuwe regenhoes kon komen. Nou, dat was in Lauterbrunnen helemaal niet moeilijk.

Dit is trouwens een interessante plek. Lauterbrunnen ligt in een dal, ingeklemd tussen enorme rotsen waar overal watervallen uit komen. Ze tellen er 72. Je kunt watervallen bezoeken met een lift, of met een kabelbaan naar boven en verder met een treintje. Vanuit Lauterbrunnen wordt de noordwand van de Eiger beklommen. Ook kan je basejumpen en natuurlijk geweldig wandelen.

Ik slaap vannacht in Hotel Oberland in Lauterbrunnen

Ik heb een piepklein eenpersoons kamertje gekregen. Wel met een fijn bureau. Het is een tiny housje optima forma. Ik heb alles, maar bijna geen ruimte. Het restaurant is gesloten, wat ik wel een beetje gek vind in het hoogseizoen. Aardige mensen. Lauterbrunnen is een toeristenstadje. Vanuit hier kan je verschillende dagtochten ondernemen, met de jungfrau-spoorlijn of met de Eiger Express gondel. Genoeg te doen.

Check Hotel Oberland. 

De etappe eindigt in Isenfluh. Daar ligt Hotel Restaurant Waldrand.

Tijdens mijn 20-daagse wandelreis over de ViaBerna probeer ik elke dag een blog te schrijven. Dit is al weer het dertiende blog. Super leuk als je mee blijft lezen.

Komt de ViaBerna je nog onbekend voor? Lees dan het artikel: Ken je de ViaBerna, die wandelroute dwars door het kanton Bern in Zwitserland, die ik ga doen?

⇒ 20 dagen lang loop ik de ViaBerna. Dit is mede mogelijk gemaakt door Madeinbern.com en MySwitserland.com.